|
قصه بهار وحیدی (م . صبح)
گذرگاهی ست بهار آبشاری بلند از سرخی اُفقهای بال عقابان تا فلسهای نقره ای شب بوها قصه آیی زلال از امتداد سفر سارها تا کوچ بنفشه ها باغی پرستاره پوشیده از مهتاب و خزه و ترنم عاشقانه های ممنوع گلسرخ
آسمانی ست صمیمی با جوانه های چشم نهنگان مغرور در تقاطع خلوت جهان آنک می کوبد بر پنجره ام های! ای فصل های کاغذین! ـ این منم برآمده از توفانهای سرود خوان تا سبزترین صبح!
نگاه کن! دشتها چگونه می دوند تا تصویر تو را در کتیبه های باران به تماشا بنشینند سفرنامه ات بلند باد! و ابرهایت باد بادک کودکانی که پیغام پرستوها را به شالیزاران شبنم و آینه می برد
منبع: نبردخلق شماره ۴۰۹،ششم فروردین ۱۳۹۸
|