|
علیرضا نابدل "اوختای"
خستگی بر شانه ام در سینه ام بالندگی بر تنم هزار زخم در نهادم هزار آرزو وطن زیر سمٍ اسبم سُمها به سَنگها کوبان، کوبان خون دژخیمان را به سنگها مالیدم... رسیدم و ویران کردم آخرین سنگر دشمن را...
محبوبم را رهاندم؛ دلبر سبزه رو، سیه ابرو و سیه گیسو... چشمانش چون ستاره... گدازه ستاره ها، در تیرگی درخشید و به غرش در آمد و انسان فرا خوانده شد...
کلاهی که مادرم بافته بود، گم شد... راههای پیموده را پشت سر گذاشتم. گذشته های تلخم را از قلبم زدودم... روزگارم چنین شد! من آن را چون قالیچه اردبیل، از ابریشم بافتم... تارش از رگ و پودش از مغز استخوان... گره هاش از از نگاه و لبخند... لبخندی بزن ! گل سرخ، لبخند! خارهایش از ستیز غنچه هایش از صلح و آشتی... لبخندی بزن! گل اطلس، لبخند! لبخندی بزن! خنجر! لبخندی بزن! سپیده! لبخندی بزن! کبوتر !
من آن را چون قالیچه اردبیل، از ابریشم بافتم... بافتم و بر کف قلبم انداختم.
درراه بلندی غروب ایستادم و صدایش کردم: "به پیش آ! سبزه رو!"
من فرزند رزمم. صخره ستبر پیچ و خَمهای کوهستان هستم! روی چشمانم را، خوابگاهت می کنم. زانوانم، از آن آسودنت... بازویم را چون سپری، برای تبارم می گیرم. تا عشقم را نگهبانی کند... قالیچه بافته از رگ هم، می گسترد؛ تا نهایت آینده... کنار هم بمانیم و دوست و رفیق باشیم!
نبرد خلق شماره ۴۱۰- ویژه چهل و هشتمین سالگرد حماسه سیاهکل - ششم فروردین ۱۳۹۸
|