|
اشغال کشتی سازی بلفاست با شعار پایان خصوصی سازی
کارگران کشتی سازی "هارلند اند ولف" با اشغال کارخانه زیر خواسته های
خود مبنی بر دخالت مستقیم دولت و ملی سازی مجدد کارخانه خط تاکید
کشیدند. آنها نشان دادند آنگاه که سازمان یابند و دست به مبارزه بزنند،
چه می توانند به دست آورند.
سوسیالیست ورلد نت برگردان: بابک
"هارلند اند ولف" (Harland und Wolff) تنها کارخانه کشتی سازی باقیمانده از این صنعت در بلفاست است. کشتی سازی در بلفاست یک تاریخ چهارصد ساله دارد و بیش از همه نام آن با ساخت کشتی غرق شده "تایتانیک" همراه است. در اوج کار در جنگ جهانی دوم، ۳۵ هزار کارگر در این صنعت اشتغال داشتند. اما چونان بقیه صنعت کشتی سازی بریتانیا، شمار کارگران در طول دهه ها رو به کاهش گذاشت امروز فقط ۱۳۰ نفر در این مرکز پر سابقه کار می کنند، با آنکه این صنعت هنوز جایگاه افسانه ای خود به عنوان کارفرمای ایرلندی را حفظ کرده و جرثقیل سامسون و گولیات آن بر آسمان بلفاست فرمان می راند. این شرکت در سال ۱۹۷۵ توسط دولت بریتانیا ملی شد، اما در سال ۱۹۸۹ به شرکت مدیریت کشتیرانی نروژی، "فرد اولسن" (Fred Olsen)، فروخته شد. مالک جدید وعده های زیادی داد، ولی کسب و کار او با مشکل روبرو گردید و تلاش کرد به تولیدات با سرمایه گذاری در بخش انرژی و انرژیهای تجدید پذیر تنوع ببخشد. بدین منظور او یک "هارلند اند ولف" کوچکتر به بخش انرژی یعنی "فرد اولسن انرژی" (Fred Olsen Energy) ملحق کرد. در سالهای اخیر، کارکنان "هارلند اند ولف" به طور عمده به مونتاژ و تکمیل دیسکهای فلزی بزرگی مشغول بودند که در توربینهای آبی تولید کننده انرژی تجدید پذیر کاربرد دارد. اما آخرین قراردادها برای ساخت آنها لغو شد، زیرا "فرد اولسن انرژی" به دلیل ناتوانی در تمدید بازپرداخت بدهیهایش ورشکست شد. تلاش در جهت یافتن یک خریدار برای "هارلند اند ولف" در هفته های اخیر با مانع روبرو گردیده و کارگران را به گونه فزاینده ای با آینده ای نامطمئن روبرو ساخته است. به تازگی "مجمع اتحادیه ها" (دومین اتحادیه بزرگ در انگلستان و ایرلند شمالی) فاش ساخت که توانایی مدیریت کارخانه برای پرداخت دستمزد کارگران، بیش از یک هفته نیست. با توجه به این تهدید، از سوی دو اتحادیه "مجمع" اتحادیه ها و "GMB" کارزاری برای فراخواندن دولت بریتانیا به اقدام فوری آغاز گردید. اتحادیه ها تاکید می کنند که ملی شدن دوباره، تنها امکان برای حفظ مشاغل و محلهای آموزش است. کارگران، سخنان نخست وزیر محافظه کار جدید، "بوریس جانسون"، را به سرعت درشت نمایی کردند. او در سخنرانی اش بر پلکان خانه شماره ده "داونینگ ستریت" (ساختمان نخست وزیری که بر پله های ورودی آن سخنرانی می شود) اهمیت "نیروهای تولیدی بریتانیا" را مورد تاکید قرار داد. کارگران البته او را به طور علنی فراخوانده اند که "قدرت تولیدی" شان را با ملی سازی مجدد کشتی سازی به کار گیرد. روز دوشنبه ۲۹ جولای کارگران به نشان اعتراض، دروازه های کارخانه را بستند. با این حرکت که در شهر خاطره اشغال کارخانه "ویستن" (Visteon) در یک دهه پیش را تجدید کرده، کارگران اعلام کرده اند که تا هنگام اقدام مشخص دولت انگلیس در کارخانه خواهند ماند.
قدرت کارگران این حرکت، طبقه کارگر سراسر ایرلند شمالی را تکان داد و قدرت کارگران را هنگامی که قاطعانه عمل کنند، به نمایش گذاشت. اتحادیه ها به برگزاری تجمع فراخواندند و مردم را بدین منظور به حضور در کشتی سازی دعوت کردند. قدرت حرکت کارگران، سیاستمداران محلی و ازجمله آنها "حزب اتحادگرای دموکراتیک" (DUP) (یک حزب محافظه کار و پروتستان در ایرلند شمالی) که نماینده شرق بلفاست، محل کارخانه و زندگی کارگران، است را مجبور به حمایت از خود کرد. "بوریس جانسون" تایید کرده که این کارخانه کشتی سازی اولین محل بازدید وی در سفر برنامه ریزی شده اش به ایرلند خواهد بود. در همان حال که بعید به نظر می رسد نخست وزیر جدید راست گرا کارخانه را ملی کند - به طور مشخص به این دلیل که مطالباتی مشابهی از جانب دیگر کارگران صنایع مورد تهدید کشتی سازی در برابر او گذاشته خواهد شد - اما از سوی دیگر برای او امکاناتی به منظور حل بحران و نگه داشتن متحد خود، DUP، وجود دارد. یکی از مهمترین خواسته های کارگران و اتحادیه های آنها این خواهد بود که دولت جدید متعهد شود که قراردادهای فعلی نیروی دریایی سلطنتی – هر کدام به ارزش چندین میلیارد – را به کشتی سازی بریتانیا واگذار کند. دولت قبلی محافظه کار تصمیم گرفت که قراردادهای ساخت ناوچه های "۳۱ ای" و کشتیهای پشتیبان ناوگان را به عنوان هزینه های غیرنظامی به حساب بیاورد. این طبقه بندی به وزارت دفاع اجازه می دهد یک مناقصه جهانی را برای به حداقل رساندن هزینه ها ترتیب دهد. اگر نخست وزیر محافظه کار برای طبقه بندی این مخارج به عنوان هزینه های نظامی مداخله کند، آنگاه برابر با قوانین اتحادیه اروپا، دولت قادر خواهد بود قراردادهای یاد شده را به شرکتهای پیشنهاد دهنده بریتانیایی و از آن جمله بلفاست واگذار کند. کارگران بر این باورند که چنین اقدامی، شاید در پیوند با محول کردن قطعه سازی قراردادهای کشتی سازیهای دیگر بریتانیا، بتواند برای زنده نگه داشتن کشتی سازی بلفاست کافی باشد. با این حال، کارگران همچنان خواستار دخالت مستقیم دولت و ملی سازی مجدد کارخانه هستند. کارگران "هارلند اند ولف" با دست زدن به اشغال کارخانه نشان دادند آنگاه که سازمان یابند و دست به مبارزه بزنند، چه می توانند به دست آورند. چرا که کارگران این کشتی سازی با همبستگی دیگر کارگران و از آن جمله فعالان "NIPSA"، بزرگترین اتحادیه ایرلند شمالی را برانگیختند. کارمندان اتحادیه مزبور هم اکنون درگیر این مبارزه صنفی هستند. کنگره اتحادیه های ایرلند باید همگی تدابیر مبارزاتی موجود را گردهم آورد و از کارگران "هارلند اند ولف" حداکثر پشتیبانی را به عمل آورد که شروع آن می تواند فراخوان به اعتراض همگانی باشد. کارگران کشتی سازی بلفاست و نیز دیگر کارخانه های تعطیل شده ای مانند "اپلدور" (Appledore) در "دون" (Devon) از سرمایه داری انتظاری نباید داشته باشند. سرمایه داری به جای تضمین آینده آنها در یک "برنامه انتقالی" (شعار جنبش اتحادیه ای انگلیس برای تبدیل صنایع قدیمی به صنایع انرژی تجدید پذیر با هدف حفظ مشاغل) به یک اقتصاد سبز سوسیالیستی پایدار، هیچ علامتی از حمایت اجتماعی یا وفاداری به این کارگران از خود نشان نمی دهد. مهارتهای شغلی کارگران بلفاست به طور کامل با ساخت سازه هایی برای کسب انرژی از باد و جزر و مد سازگاری دارد. بندر بلفاست یک بندر آب عمیق طبیعی است و از نظر جغرافیایی دارای موقعیتی مرکزی برای توسعه این بخش در سواحل ایرلند و انگلستان است. یک اقتصاد سوسیالیستی در تواناییهای این کارگران و مراکز آموزش آتی سرمایه گذاری می کرد. قدرت اشغال "هارلند اند ولف" و واکنش فوری حزب حاکم انگلیس، قدرت طبقه کارگر صنعتی سازمان یافته و اتحادیه گرا را نشان می دهد. این امر تاکیدی است بر ضرورت تمرکز نگاه سوسیالیستها بر طبقه کارگر و به ویژه طبقه کارگر صنعتی که تنها نقش آفرین تحول تاریخی است.
منبع: نبرد خلق شماره ۴۱۵، آدینه اول شهریور ۱۳۹۸ - ۲۳ اوت ۲۰۱۹
|