|
رفیق سیامک اسدیان (اسکندر)
گردآوری و تنظیم: امیر ابراهیمی سیامک اسدیان، در سال ۱۳۳۴ در روستای َرزگُل (منطقۀ چَغَلوندی خرم‌آباد) به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در همان روستا و تحصیلات دبیرستان را در شهر خرم‌آباد گذراند. در سن ۱۸ سالگی با رفقا دکتر هوشنگ اعظمی، احمد و محمود خرم آبادی، آشنا شد و به مارکسیسم گروید. در سال ۱۳۵۳ یعنی هنگامی که تنها ۱۹ سال داشت، برای آغاز مبارزۀ مسلحانه به همراه رفقای دیگر گروه عازم کوهستانهای لرستان شد. پس از مدتی رفیق اسکندر به تهران آمد و به سازمان چریکهای فدایی خلق ایران ملحق شد و در بخش نظامی مسئولیت بر عهده گرفت. او مدتها در شاخۀ تحت مسئولیت رفیق شهید حمید اشرف فعالیت می کرد و رفیق حمید را به عنوان الگوی اصلی خود برگزید و از او درسهای بسیار آموخت. اسکندر در مقطع انقلاب بهمن در خوزستان مسئولیت داشت و با تاسف از عدم حضور خود مرتب می گفت: ”این بار دیگر در تهران خواهم بود.“ در جریان انشعاب بزرگ در سازمان چریکهای فدایی خلق ایران در خرداد ۱۳۵۹، رفیق اسکندر قاطعانه به اقلیت پیوست و در سازمان چریکهای فدایی خلق ایران فعالیت خود را ادامه داد. بعد از انشعاب و با توجه به اهمیت حفظ پتانسیل نظامی سازمان در مهم ترین سنگر مقاومت در مقابل رژیم جمهوری اسلامی در کردستان، اسکندر به عنوان فرمانده نظامی سازمان در کردستان برگزیده شد و وظیفۀ بازسازی سازمان و احیای خط مقاومت در مقابل سازش را بر عهده گرفت. رفیق اسکندر به همراه دو نفر دیگر از رفقا در مهر ماه ۱۳۶۰ از تهران عازم شهر آمل در مازندران شد. در ۱۳ مهر ماه در درگیری با مزدوران رژیم رفقا سیامک اسدیان (اسکندر) مسعود بریری و علی‌رضا صفری پس از مقاومت قهرمانانه و به هلاکت رساندن تعدادی از مزدوران رژیم، به شهادت رسیدند. مراسمهای هفتم و چهلم رفیق اسکندر در روستای زادگاهش در لرستان نمایشی بود از میزان نفوذ و محبوبیت این رفیق در بین توده های زحمتکش منطقه که در قالب جمعیتی چند هزار نفره روانۀ این مراسم شده بودند. نکتۀ جالب این جاست که هیچ گونه اعلام رسمی از طرف خانوادۀ رفیق در مورد این مراسم صورت نگرفته بود و خبر برگزاری مراسم دهان به دهان بین زحمتکشان منطقه پیچید و آنها را به محل برگزاری مراسم کشاند. میزان نفرت و کینۀ رژیم از شرکت مردم در این مراسمها به حدی بود که بسیاری از شرکت کنندگان را دستگیر کردند. همسر رفیق اسکندر، رفیق شهید زهرا بهکیش (اشرف) یکی دیگر از مسئولان سازمان چریکهای فدایی خلق ایران بود که در سال ۱۳۶۲ در زیر شکنجه مزدوران رژیم جان باخت و نام خود را به عنوان یکی از زنان کمونیست مقاوم در تاریخ جنبش کمونیستی ایران ثبت کرد. منبع: نبردخلق شماره ۴۲۹، سه شنبه ۱ مهر ۱۳۹۹ ـ ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۰ |