|
متن سخنرانی زینت میرهاشمی در کنفرانس بین المللی ۸ مارس، روز جهانی زن دوشنبه ۱۸ اسفند ۱۳۹۹ ـ ۸ مارس ۲۰۲۱
درود بر همه شما من صحبتهای امروزم را با این سوال شروع می کنم. می توانید حدس بزنید که حقوق سیاسی اجتماعی زنان در قانون اساسی، مدنی و جزایی در ایران به کدام قرن مربوط می شود؟ اگر بر این باور هستیم که حقوق زنان، حقوق بشر است و حقوق بشر جهانشمول است و اگر بر این باور هستیم که بیانیه جهانی حقوق بشر برای همه انسانهای روی کره زمین نوشته شده است، باید گفت متاسفانه وضعیت زنان در ایران با این مقوله ها که بر شمردم سازگاری ندارد. وضعیت زنان در ایران را می توان از دو منظر نگاه کرد. یک سو ما با زنانی آگاه، شورشگر، چالشگر و فعال در همه زمینه های حقوق انسانی روبروییم و از سویی دیگر با حکومتی قرون وسطایی درگیر هستیم که با تحمیل مناسبات برده داری بر زنان و با نهادینه کردن خشونت و تبعیض جنسیتی راه پیشرفت را بر زنان بسته است. اگر در دوران برده د اری، برده ها را با قل و زنجیر به هم می بستند و بیگاری می کشیدند در قرن بیست و یکم در ایران، زنان را در شکل مدرن برده داری یعنی با قانون زنجیر کرده اند. چه کسی می تواند تصور کند که زنان در ایران به وسیله مردان خود سلاخی می شوند، سرشان با تبر قطع می شود و قاتلان بر اساس ماده ۶۳۰ قوانین کیفری جمهوری اسلامی، به دلیل دفاع از ناموس مجازات نمی شوند. ماده ۲۲۰ قانون مجازات اسلامی، اگر قاتل پدر یا جد پدری دختر باشد، از قصاص یعنی مجازات معاف می شوند. شما در قوانین موجود حتا یک مورد تاکید می کنم حتا یک مورد به نفع زنان نمی بینید. گروههای ارتجاعی مانند طالبان، داعش و القاعده در رفتار وحشیانه نسبت به زنان مشهور هستند اما باور کنید که همان خشونتهای داعش و طالبان در ایران اما به نام قانون و اوامر حکومتی اجرا می شود. دیدگاه طالبان و داعش از آموزش و پرورش از کتابهای درسی تا دانشگاه و... در ایران اعمال می شود. از قتلهای ناموسی، کودک همسری، اسید پاشی به زنان، سنگسار، چندهمسری و بیشمار زنجیرهای بردگی که بگذریم، ناهنجاریهای اجتماعی مثل فقر و بیکاری آسیبهای زیادی به اکثریت زنان ایران رسانده است. پاسخ من به سوالی که در ابتدا مطرح کردم چنین است: رژیم ایران، زنان را در شرایط قرنهای میانی هزاره اول به بند کشیده است. در این فرصت کم به بخشی از مشکلات زنان در ایران اشاره کردم اما قسمت دیگر را هم باید دید. اراده زنان برای تغییر که در مقاومت و شورش علیه وضع موجود جاری است. در جلوی صف تظاهرات و اعتراض، زنانی را می بینیم که وضع موجود را برنمی تابند. مقاومت زنان را می توان در قامت مادران داغدار زیباترین فرزندان آفتاب و باد، مادران شهدای خیزشهای سالهای ۸۸، دی ۹۶و آبان ۹۸ و مادران قتل عام شدگان دهه ۶۰ دید. شمارشان آنقدر زیاد است که فرصت نام بردن از آنان متاسفانه نیست. زنان را می توان در جنبش دادخواهی قتل عام شدگان، ناپدید شدگان قهری و در تشکلهای مستقل علیه اعدام دید.
پیکار زنان را می توان در بیشمار زنان در نیروهای مقاومت، در اشرف ۳ و در صف زنان مبارز و سوسیالیست دید. از میان دستکم ۱۵۰۰ شهید قیام یک هفته ای در آبان ۹۸ زنان بسیاری هستند که علیه ظلم و بیداد طغیان و شورش کردند. مهمتر از همه، زنان را می توان در زندانهای رژیم دید. از گلرخ ایرائی، زینب جلالیان، مریم اکبری منفرد، آتنا دائمی، سپیده قلیان و بسیاری دیگر دید. از آنچه که در زندانهای سپیدار، قرچک ورامین و اوین و... بر زنان وارد می شود بسیار نوشته شده که مطالعه آن چهره پلید رژیم را نشان می دهد. در اینجا از همه زنانی که تحت هر عنوان، همچون مقامات دولتی، سیاسیمداران، گزارشگران رسانه ها و یا جهانگردان که به ایران سفر می کنند درخواست می کنم که از تحمیل قوانین ضد زن بر خود پرهیز کنند. فلاکتی که زنان ایران در آن گرفتار هستند را با مسافرت توریستی و دیدارهای دیپلماتیک نمی شود مشاهده کرد و قبول شرایط تحمیلی مثل حجاب اجباری در حقیقت حمایت از قوانین ظالمانه و تبعیض آمیز موجود در ایران است. اگر می خواهید وضعیت اسفناک زنان در ایران را ببینید از مادران و همسران داغدار، زندانیان زن در زیر شکنجه، خانواده های زندانیان سیاسی و اعدام شدگان، از زنان زحمتکش در سیستان و بلوچستان و کردستان و خوزستان، از دخترانی که محلی برای آموزش ندارند، از زنانی که حتا آب آشامیدنی ندارند، از کارتون خوابها دیدار کنید. آن وقت می توان گفت که سفر به ایران تشویق رفتارهای قرون وسطایی رژیم نیست. در پایان روز جهانی زن را به همه چالشگران حقوق زن و به همه مدافعان آزادی و برابری شادباش می گویم. سپاسگزارم که به من گوش کردید.
منبع: نبرد خلق شماره ۴۳۶، یکشنبه ۱ فروردین ۱۴۰۰ ـ ۲۱ مارس ۲۰۲۱
|