|
مرضیه احمدی اسکویی
هر سحر باخیرام “دماوند”ه من قوجا داغ ووقارلا یاتیب دوروب بیلمیره م نه واختدان٬ هانسى زاماندان کؤهنه لمز٬ آغ٬ تمیز چادیرین قوروب گاهدان زیروه سینه گونش ساچیلیر گاهدان دا دومانلار دؤوره لیر اونو نه یئللر٬ نه سئللر کیچیلدیر جانین داشداندیر سینه سى٬ قارداندیر دونو آغ باشى بنزه ییر ” آرش” باشینا “کاوه”نین٬ “ضحاک”ین اوندا ایزى وار یئنى “ضحاک”لارا کؤهنه تاریخدن خالقین کینه سیندن آیدین سؤزو وار هر زامان باخاندا “دماوند”ه من دایاغیم چوخالیر٬ کینه م درینلیر “ضحاک”ى گؤروره م٬ کؤنلوم اودلانیر “کاوه”نى یادلیرام٬ باغریم سرینلیر پائیز 1351
هر پگاه هر پگاه که به دماوند می نگرم کوه پیر، پروقار ایستاده است نمی دانم از کدامین هنگام چادر سفید و نیالوده و نفرسودنی خود را برافراشته است گاه خورشید بر تارک اش می تابد و گاهی مه آن را فرامی گیرد سیل ها و بادها از جان او نمی کاهد زیرا که سینه ای سنگین و پوشاکی برفین دارد قله ی سپیدش به سر آرش می ماند رد پای “ضحاک” و “کاوه” در آن نقش بسته است به “ضحاک”های زمانه از تاریخ دیرینه از کینه ی توده ها، آشکارا سخن می گوید هر گاه که به دماوند می نگرم پایداری ام می افزاید، کینه ام ژرف تر می گردد “ضحاک” را که در آن می بینم، قلب ام پرشرر می گردد آن گاه “کاوه” را به یاد می آورم، دل ام خنک می شود پائیز 1351
این شعر در همایش پنجاه و چهارمین سالگرد رستاخیز سیاهکل به وسیله رفیق فرنگیس بایقره خوانده شد.
منبع: نبرد خلق شماره ۴۸۸ اول فروردین ۱۴۰۴-۲۱ مارس ۲۰۲۵
|