فراسوی خبر... دوشنبه ۱ آبان

محمد نظری، تو "بی کس" نیستی، ما همه از یک تباریم

لیلا جدیدی

آقای محمد نظری!

نزدیک به ۴۰ سال است که مردم سرزمین ما در زندان بزرگ جمهوری اسلامی در اسارت هستند. بیکار، بی مزد، اخراجی، زحمتکش فقیر، کودک کار، دانشجوی ستاره دار، زن سنگسار شده، کولبر تیر خورده، اعدامی، اخراجی ... در کشوری بی قانون. بی عدالتی را با رنج تحمل کرده ایم و یا به تبعید اجباری رفته ایم. ما درد ترا درک می کنیم، زیرا تو در شرایطی بدتر، در زیر یک سقف کوتاه و دهشتناک که حتی از درمان مناسب حال و روزت محروم بوده ای، ۲۴ سال را آنهم بدون یک روز مرخصی گذرانده ای. پس باور کن نمی توانیم رنجی که کشیده ای را در نیابیم و نمی توانیم جزیی از این خانواده بزرگ و زیر تیغ ستمکار استبدادی مذهبی نباشیم.

چندی پیش، محمد نظری در نامه ای نوشت: "در سالهای اخیر با نامه نگاریهای متعدد به رووسای حکومت، منجمله رییس قوه قضاییه، دادستان کل کشور، دادگاه مهاباد و حتی شخص وزیر اطلاعات تلاش کردم تا از راه قانونی پیگیر وضعیت پرونده ام باشم. اما همگی آنها بی پاسخ ماندند."

وی سه ماه پیش از شروع اعتصاب غذای خود که اکنون بیش از ۸۰ روز از آن می گذرد، گفته است که مسوولان قضایی از انجام اقدامات لازم برای درمان بیماری قلبی او جلوگیری می کنند. او در اسفند ۱۳۹۵ هم در نامه ای که از زندان منتشر کرد، نوشت: "در سالهای ۸۰ از من خواستند تا پنج میلیون تومان وثیقه فراهم کنم تا با آزادی مشروط من موافقت کنند، ولی من نتوانستم این مبلغ را فراهم کنم. دو نفر از همبندان با پرونده مشابه با وثیقه توانستند آزاد شوند."

این همه در حالی است که طبق قوانین خود این حکومت او می بایست چهار سال و نیم پیش آزاد می شد.

محمد نظری اکنون "کارد به استخوانش رسیده" و دست به اعتصاب غذایی زده است که ادامه زندگی او را تهدید می کند.

او در نامه اش از ما ، از خانواده بزرگ خود، از مردم ایران و همه آنها که درد او را کمابیش حس می کنند، خواسته است به یاری اش برویم.

آقای رضا شهابی، کارگر زندانی، روز ۲۶ مهر در نامه ای از زندان پس از شرح حال دردناک خود در سالهای اخیر و در اسارت گوشزد کرد که "تنها ضامن آزادی" وی و "دیگر همقطاران در بندش" ، حمایت همبندان، خانواده، همکاران، حامیان حقوق بشر و مدافعان حقوق انسانی در ایران و در سطح بین المللی بوده است. اکنون ما به عنوان خانواده محمد نظری و مدافعان حقوق انسانی وی وظیفه یاری رساندن به وی را بر دوش داریم.

هموطنان و مدافعان حقوق بشر و به ویژه هموطنان کرد! نگذاریم صدای او خاموش شود. همه ابتکارات خود را به خرج دهیم، از نوشتن نامه، شرکت در فعالیتهای شبکه های اجتماعی تا کمک رسانی در محل و برگزاری تجمع.

بگویید و پای بفشارید: محمد نظری تنها نیست، ما همه یک خانواده هستیم.

بازگشت به صفحه نخست