فراسوی خبر... آدینه 2 مرداد

سرکوبی تجمُع معلمان؛ قُدرت نمایی یک رژیم تضعیف شده

منصور امان

رژیم جمهوری اسلامی با بسیج گُسترده نیروهای امنیتی، انتظامی و لباس شخصی به رویارویی با گردهمایی اعلام شده کارورزان فرهنگی در برابر مجلس شتافت. این لشکرکشی همه جانبه و در ابعاد به ظاهر افراطی، بیش از همه برای تامین یک هدف تدارُک دیده شده بود و آن تثبیت موقعیت مُتزلزل "نظام" زهر خورده در میدان نبرد با جامعه است.

گُزارشهایی که از رویداد روز چهارشنبه در برابر مجلس مُلاها مُنتشر گردیده، صحنه یک میدان جنگ را به تصویر می کشد. انبوهی از نیروهای سواره و پیاده حُکومت با اونیفورم یا بدون آن، منطقه وسیعی را در قلب تهران به اشغال درآورده، در خیابانها، متروها، کوچه ها و پیاده روهای اطراف مُستقر شده و حُکومت نظامی اعلام نشده ای را برقرار ساخته اند. آنها به تجمُعهای بیش از دو نفر حمله می برند، رهگُذران و مغازه داران را تهدید و موبایلها را ضبط می کنند و بر فراز سر تجمُع کنندگان هلیکوپتر به پرواز در می آورند.

انبوه بازداشت شدگان که شمار آنها به بیش از صد نفر می رسد، نه فقط گُستردگی تدارُکات حُکومت برای قُدرت نمایی در این روز، بلکه میزان حساسیت آن به نخُستین آزمون رویارویی چهره به چهره با مُطالبات جامعه پس از توافُق هسته ای را نشان می دهد. دستگاه حاکم از طریق به حرکت درآوردن قُشون خود علیه کارورزان فرهنگی، تلاش می کند نتیجه گیری دلخواه خود از شکست خفت بار هسته ای مبنی بر آنکه با وجود عقب نشینی در برابر طرفهای خارجی، در "نظام" روی همان پاشنه قبلی می چرخد را به زور باتوم و دستبند به خورد جامعه بدهد.

در این نُقطه باید با "نظام" مُوافق بود که ماهیت آن با توافُق هسته ای تغییر نمی کند، اما این حتی نیمی از واقعیت تعیین کننده در شرایط کنونی هم نیست. اراده و سیاست حُکومت فقط یک فاکتور از میان عوامل اصلی شکل دهنده به روند تحولات است که در راس آنها ابتدا توانایی مادی حُکومت برای تحمیل خواست خود قرار دارد و سپس آمادگی جامعه برای سر فرد آوردن در برابر آن.

در هر دو بخش یاد شده، پارامترها منفی و به زیان حُکومت در نوسان هستند. شکست هسته ای، ضربه سنگینی به دستگاه قُدرت وارد آورده که از یک سو توازُن داخلی آن را بر هم زده و از سوی دیگر به باز شدن گاردش در برابر جامعه و مُطالبات آن راه برده است.

این تحول از چشم مردُم که بیش از یک دهه حُقوق انسانی و شهروندی و شرایط زیست و معیشت آنها به گروگان "حق مُسلم" حُکومت درآمده، پنهان نمانده است. روند رُشد یابنده اعتراضات و اعتصابها همزمان با پروسه "نرمش قهرمانانه"، بازتاب بی واسطه این آگاهی است. حضور فیزیکی حُکومت با هر ابعادی و با هر درجه از خُشونت، در ذهنیت جامعه تغییری نمی دهد و آن را به اشتباه نمی اندازد.

حُضور کارورزان فرهنگی از کُردستان، کرمانشاه، همدان، اصفهان، گیلان، مازندران، مشهد و تهران در برابر مجلس با وجود تهدیدها و دستگیریهای پیش از آن و نیز همبستگی وسیع قشرهای گوناگون با آنها، پیام گویایی است که به علامت ارسالی از سوی حُکومت بدون سووتفاهُم پاسُخ می دهد.   

بازگشت به صفحه نخست