فراسوی خبر... یکشنبه ۹ مهر

دور زدن سخت بُحران روابط خارجی در ترافیک نیویورک

منصور امان

حاکمان ایران در برابر یک تصمیم سخت و دردناک قرار گرفته اند و هیچ نشانه ای بهتر از پیامهای مُتناقض وزیر خارجه آنها که به بهانه نشست هفته پیش سازمان ملل هنوز در آمریکا به سر می برد، سردرگُمی "نظام" و کلنجار رفتن آن با این شرایط را به نمایش نمی گذارد.

فشار ایالات مُتحده با هدف وادار کردن رژیم مُلاها به تغییر سیاست بُحران زای منطقه ای اش بدون گُسست ادامه دارد و به مُوازات آن دایره مانُور تصمیم سازان در جمهوری اسلامی هر روز اندکی محدود تر می شود. آقای مُحمد جواد ظریف، وزیر خارجه مُلاها، اگرچه رُلی در تعیین سیاست خارجی حُکومت بازی نمی کند، اما به خوبی توانسته در نقش سفیر و سُخنگوی سردرگُمیهای آن بر صحنه پدیدار شود.

اربابان وی ماموریتی سخت را بر عُهده اش گذاشته اند؛ او باید با دیپلُماسی لبخند و طنازی، کانونهای بُحرانی در مُناسبات خارجی آنها را خفیف و ملیح جلوه داده و برای سیاست خارجی بی اعتبار حُکومت وام مُدت دار گدایی کند. دُشواری وظیفه دور زدن مُشکل را نوسانهای روزانه وی و حقایق مُتغیرش نشان می دهد. او پیوسته بین تهدید و التماس در رفت و آمد است، روزی زبان به تحسین از "تعهد اعضای ۵+۱ به غیر یک کشور به برجام به عُنوان یک دستاورد بین المللی" می گشاید و روز دیگر اُروپا را تهدید به خروج رژیم مُلاها از آن می کند.  

آقای ظریف مُمکن است استعداد خوبی در چاپلوسی و چرب زبانی داشته باشد، اما تجربه توافُق هسته ای نشان داد که برای توافُق بر سر گره گاه های بُحرانی در مُناسبات خارجی، هُنر مجلس گرم کُنی رعیت کافی نیست و آن را نمی توان جایگزین عقب نشینی عملی ارباب و به لب بردن "جام زهر" کرد.

دستکم پس از سُخنرانی تُند آقای ترامپ در مجمع عُمومی سازمان ملل مُتحد، برای "آقا" و کارگُزاران هسته ایش می بایست روشن می شد که مُدیریت بحران بدون ارایه تعهُدات عملی، نان بی مایه است؛ فطیری هضم نشدنی و غیر قابل مصرف!

آنها این فُرصت را که می توانست مبنایی برای گُفتُگو ایجاد کند، از دست دادند. آقای روحانی با دست خالی به نیویورک رفت و چیزی برای افزودن سازنده به موضوع روی میز با خود به همراه نداشت. این همان حفره ای است که بیش از دو هفته است وزیر خارجه نگون بخت مُلاها بیهوده تلاش می کند با ریسمان دیپلُماسی عُمومی و پرسه زدن در محافل غیردولتی از آن بیرون بیاید.

تحوُلات در راه، ناکارآمدی این رویکرد را بیشتر به رُخ مُبتکرانش خواهد کشید. بدون اعلام آمادگی رژیم ولایت فقیه از دست کشیدن از سیاستهای مُداخله جویانه و بُنیادگرایانه خود، تنها تغییر پیش بینی پذیر در رویکرد آمریکای آقای ترامپ، سخت تر شدن آن است.  

بازگشت به صفحه نخست