فراسوی خبر... یکشنبه ۱۱ تیر

جُز این، آلترناتیوی دیگری برای گرفتن "دولت" از "تُفنگدارها" وجود ندارد

منصور امان

به مُوازات افزایش تدریجی فشار جناح میانه حُکومت بر بازوی نظامی و امنیتی باند حاکم، رهبران این باند نسبت به "در راه بودن فتنه جدید" هُشدار می دهند.

سُخنان روز آدینه حُجت الاسلام مُحسنی اژه ای که در واکُنش مُستقیم به انتقاد آقای روحانی از سپاه پاسداران بیان می گردید، رانده شدن هر چه بیشتر دستگاه اقتدار باند حاکم به مرکز درگیریها را به نمایش گذاشته است.

آقای روحانی با طرح این موضوع زیر تیتر "دولت با تُفنگ"، به گونه آشکار بر دوگانگی قُدرت در ساختار حُکومت مُهر تایید گذاشته و ویژگی مُسلح و قهری دولت مُوازی را برجسته ساخته است. او به این وسیله نه فقط محدودیتهای دولت "بی تُفنگ" خویش را یادآور گردیده، بلکه با کشاندن این مُناسبات به صحنه عُمومی، کانون فشار تازه ای علیه باند حاکم ایجاد کرده است.

واکُنش بی درنگ و تُند سرکردگان سپاه پاسداران به این تهاجُم، حساسیت اُرگان نظامی و امنیتی را نیز نسبت به تبدیل موقعیت مُمتاز خود در هیرارشی قُدرت به پُرسش روی میز به ثبت می رساند. این امر در همان حال که اراده آن برای حفظ توازُن موجود به هر قیمت را آشکار می سازد، برای همه مُدعیانی که خواهان تغییر مُوازنه یاد شده هستند نیز روشن می کند که تحقُق این امر بدون روبرو شدن و پذیرفتن چالش جدی با نظامی و امنیتیها مُمکن نیست و آلترناتیوی دیگری برای گرفتن "دولت" از "تُفنگدارها" وجود ندارد.

بهترین تصویر از میدان نبرد بر سر این موضوع را آقای اژه ای، یک پایور ارشد نظامی و امنیتی با "فتنه" خواندن درگیری ایجاد شده ارایه کرده است. این اصطلاح رایجی در باند حاکم برای توجیه اقدامات و تدبیرهای سرکوبگرانه خود است که با نگاه به آرایش موجود نیروها، بار سیاسی مُعینی را حمل می کند.

آقای اژه ای با بُعد امنیتی دادن به ابتکار سیاسی رُقبا، جنس و کیفیت بازی در میدان اقتدار جناح حاکم را به آنها یادآور شده است. او به آقای روحانی و دوستان هُشدار می دهد که باند ولی فقیه از وارد کردن مُهره های برنده خود به بازی برای پایان دادن پُلیسی - قضایی به آن پرهیز نمی کند و این امر را به مثابه یک گُزینه فعال در آستین دارد.    

با این همه، اگرچه در عزم آقای خامنه ای و شُرکا در پناه بردن به چُماق و تُفنگ به وقت تنگنا شکی وجود ندارد، اما پیرامون برنده بیرون آمدن آنها از چنین رویارویی تردید بسیار است؛ بیش از همه به این دلیل که جنگ با رقیب در خلاء صورت نمی گیرد و قُطب جامعه مُعترض و ناراضی در سوی دیگر میدان جنگ داخلی دو جناح صف کشیده است؛ نیروی به موج آمده ای که قانونی و غیر قانونی، حضور هراس انگیز خویش را در هر لحظه از کشاکش به رُخ هر دو طرف آن می کشد و سازگار با پیشرفت گندیدگی "نظام" و تشدید نیازها و انتظاراتش، گُنجایشی فراتر از خیزشهای ۸۸ را ذخیره می کند.

این همان عاملی است که باند آقای خامنه ای را با وجود همه تهدیدها و عربده کشی، در رویارویی با رقیبان اش به احتیاط وا می دارد و همزمان در انتخاب تاکتیک سردرگُم می سازد.

از سوی دیگر، دوگانگی جناح میانه حُکومت در برخورد به سپاه پاسداران به مثابه پایه اجرایی قُدرت دوگانه، انتقادهای مطرح شده آن را خُنثی و لفاطی جلوه می دهد. آقای روحانی و دوستان با یکدست "دولت با تُفنگ" را پس می زنند و با دست دیگر با توجیه حمایت از "نیروی دفاعی کشور" آن را پیش می کشند. ناگفته پیداست که "نیروی دفاعی کشور" در حقیقت اسم مُستعار "چتر نظامی و امنیتی حافظ نظام" است.

به حاکمیت مُنحط و خونین تُفنگ به دستها فقط خواست و اراده تغییر ساختاری و نه تقسیم دوباره قُدرت می تواند پایان دهد؛ تحولی که ظرفیت شکل دادن به آن را باید در آن سوی خطهای قرمز "نظام" سُراغ گرفت.   

بازگشت به صفحه نخست