فراسوی خبر... آدینه 12 تیر

جام بر میز؛ حساب سور اتُمی را چه کسی می پردازد؟

منصور امان

"جام زهر" را چه کسی باید سر بکشد، آیت الله خامنه ای یا حُجت الاسلام روحانی؟ این مطرح ترین پُرسشی است که دستگاه قُدرت جمهوری اسلامی را در تمام طول دوره "نرمش قهرمانانه" به خود مشغول ساخته و همگام با نزدیک شدن کابوس "توافُق جامع"، تلاش طرفهای درگیر برای پاسُخ به آن شدت گرفته است.

روز دوشنبه، هنگامی که آقای ظریف، مُذاکره کننده ارشد مُلاها، به گونه نامنتظره ای از وین برای ساعاتی به تهران برگشت، علت این سفر پیش از رسیدن او به مقصد اعلام گردیده بود. خبرگزاری رویترز به نقل از "یک مقام ناشناس ایرانی" اطلاع می داد که وی برای "مشورت با رهبر در مورد مُذاکرات وین" به ایران برمی گردد.

جناح میانه حُکومت به این وسیله توپ توافُق احتمالی را به زمین آقای خامنه ای می انداخت و او را به عُنوان تصمیم گیرنده نهایی در باره آن به زمین بازی می کشید. هدف این حرکت و در مجموع کُلیه تدابیری که برای نشاندن "رهبر" بر راس قافله "نرمش قهرمانانه" صورت می گیرد، مسدود کردن راه فرار وی پس از رسیدن به مقصد و افکندن هزینه سفر به دوش همراهان است.

آقای خامنه ای در فُرصتهای گوناگون خود را به جهالت می زند که "در جُزییات مُذاکرات دخالت نکرده و نخواهد کرد" تا بی درنگ از سوی باند رقیب پاسخ بگیرد که "مُذاکرات در چارچوب رهنمودهای رهبری پیش رفته و خواهد رفت" و او "در جریان سیر تا پیاز مُذاکرات است".

باند ولی فقیه که چنین می نماید در برابر تازه ترین دام گذاری رُقبا از طریق آقای ظریف غافلگیر شده، اکنون پیرامون تکرار این حرکت از پیش هُشدار داده است. جریده اندرونی آقای خامنه ای موسوم به "کیهان"، روز گذشته (پنجشنبه 11 تیر) با اشاره به "ترفند موذیانه حریف"، خبر می دهد: "قرار است تیم هسته ای کشورمان روز شنبه با متن توافُق پیشنهادی به تهران آمده و در باره آن کسب تکلیف کند."

زیردستان "رهبر" تهدید کرده اند که این حرکت را "یک خطای خطرناک" به حساب می آورند و دست و پا می زنند: "تیم هسته ای با اختیار کافی و توان تضمین شده به وین رفته" و "کمترین احساس نیازی برای انتقال متن یاد شده به تهران نیست."  

صحنه سازی آقای خامنه ای بیهوده است. نقش او و همدستان نظامی و امنیتی اش در سناریوی "حق مُسلم" چندان بُزُرگ و بدون آلترناتیو نوشته شده و از چنان آوازه داخلی و خارجی برخوردار است که هیچ سیاه لشکری توانایی بازی به جای آنان را ندارد.

گذشته از این، آقای روحانی نیز برای بقای سیاسی، تضمین دیگری جُز ریختن "جام زهر" به کام رُقبایش ندارد. رویدادهای تازه چنین می نمایند که او مفهوم بازی شیادانه "رهبر" و پیامدهایی که برای جناح میانه حُکومت خواهد داشت را دریافته باشد.

بازگشت به صفحه نخست