فراسوی خبر 13 اردیبهشت

نمایش دولتی با شعار فاشیستی علیه کارگران افغانی

زینت میرهاشمی

چند روز مانده به اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگران (11 اردیبهشت)، تعدادی از فعالان کارگری و سندیکایی دستگیر شدند. در حالی که کارگران و فعالان اجتماعی از برگزاری هرگونه همایش مستقل محروم شدند و رژیم مانع برگزاری جشن کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه شد، راهپیمایی دولتی با تابلوی خانه کارگر برگزار شد.

در حالی که تعدادی از فعالان کارگری به دلیل دفاع از منافع کارگران و مقاومت در برابر دیکتاتوری ولایت فقیه در زندان به سر می برند، راهپیمایی نمایشی دولتی با تریبون گیری محجوب و ربیعی به طور آشکار تزیین و به طور گسترده رسانه ای شد.

دلیل این که رژیم بعد از 8 سال ممنوع کردن گردهماییها و تظاهرات رسمی در خارج از محیط بسته، امسال اجازه راهپیمایی به گردانندگان خانه کارگر داد را باید در گسترده شدن حرکتهای اعتراضی و تلاش برای مهار جنبش اعتراضی دید. کارگزاران امنیتی رژیم ترجیح می دهند که در برابر کارگران و مزدبگیران فقط یک امکان و آن هم شرکت در نمایش دولتی وجود داشته باشد و همزمان نیروهای سرکوبی از پیوستن به راهپیمائیهای مستقل جلوگیری کنند و تریبون این حرکت هم فقط در اختیار «خودی» ها و نه «غریبه» ها باشد.

در این میان سازشکاران دچار هیجان شده و به روحانی به خاطر اجازه دادن به برگزاری راهپیمایی در روز کارگر مدال می دهند. در این مورد باید به حداقل 995 حرکت بزرگ اعتراضی کارگری در سال گذشته اشاره کرد. باید به حرکتهای گسترده و سراسری معلمان اشاره کرد. این میزان از حرکتهای رو به رشد نیروهای کار همراه با نارضایتی عمومی رژیم را به این سیاست سوق می دهد که در برابر این جنبشها فعلاً نه سرکوب گسترده و عریان که مهار آن را در دستور قرار دهد. برای همین است که همه کارگزاران حکومت نمایندگان گزینشی از خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار  را به رسمیت می شناسد و در شورای عالی کار برای تعیین دستمزد پایه از آنها علیه جنبش حق طلبانه کارگران یدی و فکری استفاده می کند و به خانه کارگر و محجوب میدان می دهد.

البته برخی از کارگران که امکان برگزاری همایش مستقل را ندارند در نمایش دولتی شرکت کرده و شعارها و پلاکاردهای خود را که بر خلاف نظر برگزارکنندگان است مطرح می کنند و در اینجا نیروی سرکوبی به میدان آمده و مهار «نرم» به مهار «سخت» تبدیل می شود.

در ماههای اخیر کارگران در دفاع از نمایندگان واقعی خود که بازداشت شده بودند طی یک سِلسِله همایشهای اعتراضی خواستار آزادی آنها می شدند، اما از تریبون مراسم رسمی اول ماه مه در تهران از این خواست حتی برای عوامفریبی هم، سخنی شنیده نشد. از حق اعتصاب، حق برخورداری از تشکلهای مستقل و دفاع از آزادی بیان و اندیشه هم سخنی شنیده نشد و همین چند موضوع نشان می دهد که دیکتاتوری ولایت فقیه حتی دستیابی به تامین امنیت شغلی و دستمزد عادلانه را هم بر نمی تابد.

بیشتر شعارها و پلاکاردهای این مراسم ماهیت دولتی داشت و تعدادی پلاکارد کوچک و دست نویس هم وجود داشت که خلاف میل برگزار کنندگان مراسم بود. اما نکته مهم وجود یک شعار ارتجاعی و فاشیستی با خطوط درشت علیه کارگران افغانی بود. وجود این شعار تنفرآور، آن هم در روز همبستگی جهانی کارگران، نشاندهنده سیاست همیشگی رژیم در راستای اختلاف انداختن بین نیروهای کار است. منافع کارگران با منافع کسانی که به اسم دفاع از کارگر سنگ منافع رژیم را به سینه می زنند، همآهنگ و همسو نیست. شعار علیه کارگران افغانی، شعار علیه همه کارگران و مزدبگیران است. طی دو روز گذشته در شبکه های اجتماعی از شعار ارتجاعی علیه زحمتکشان افغانی به طور گسترده ابراز انزجار شد. 

بازگشت به صفحه نخست