فراسوی خبر... سه شنبه ۱۸ آبان

ویرایش اعتدالی از "شکستن قلمها و بستن دهانها"

منصور امان

در حالی که سُخنان حُجت الاسلام روحانی در دفاع از آزادی مطبوعات و اطلاع رسانی همچنان موضوع ستایش یا مُناقشه باندهای رقیب در حُکومت است، وزیر ارتباطات وی وزن و جایگاه واقعی گُفته های رییس اش را روشن ساخته است.

آقای محمود واعظی از فیلتر دو شبکه پُر بازدید اجتماعی، توییتر و فیس بوک، با این پوشش که رفع این ممنوعیت "ارتباطی با دولت یازدهُم نداشته" و "بر عُهده ما نیست"، دفاع کرده است.

او با این استدلال که "دولت وعده داده بود سایتهایی که قابل استفاده مردُم بوده و مُحتوای غیراخلاقی ندارند و کاربُردی هستند، فیلتر نشود"، به گونه غیرمُستقیم شبکه های اجتماعی مزبور را به داشتن "مُحتوای غیراخلاقی" مُتهم کرده است. این اتهام رایجی است که وزیر آقای روحانی از دستگاه های امنیتی وام گرفته است.      

حتی اگر بر جان کلام این پایور دولتی که دفاع از ممنوعیت و جلوگیری از دسترسی آزادانه شهروندان به اطلاعات و امکانات مجازی ارتباطی است چشم نهاده شود، همچنان این مُعما باقی می ماند که آقای روحانی و دولتش با وجود بی اختیاری در رفع فیلتر از چند سایت اینترنتی، با کدام ابزار و چه پُشتوانه ای قصد دارند "آزادی مطبوعات" را تامین کنند.

آقای روحانی اگرچه روز شنبه در نقش پیکارگر علیه "شکستن قلمها و بستن دهانها" خود را عرضه کرد، اما در موقعیتهای دیگری که نه در کادر نزاعهای باندی، بلکه در چارچوب "نظام" به این مساله پرداخته، تصویر به کُلی متفاوتی از خویش ارایه کرده است. برای نمونه او در گفتگو با یک شبکه تلویزیون آمریکایی، مُنکر وجود روزنامه نگار زندانی در ایران یا فراتر از آن، تعقیب کسی "به خاطر روزنامه نگاری یا فعالیت رسانه ای" شده است.

این دوگانگی را وی بر تریبون نمایشگاه مطبوعات نیز به نمایش گذاشت. او در حالی که  "آزادی مطبوعات" را دُرُشت نویسی می کرد، همزمان آن را به نیازهای جناح خود و "نظام" مشروط می ساخت. آقای روحانی در برابر آزادی ادعایی اش، پرانتزهایی همچون "ایجاد آرامش در زمینه امنیت ملی، اجتماعی و داخلی"، "تلاش برای وحدت و انسجام در کشور" و "ایجاد رضایت" باز کرد؛ شرطهایی که در تضاد روشن با استقلال رسانه ها قرار دارد و دریچه نقد و بحث را از پیش مسدود می سازد.  

بنابراین شنوندگان حُجت الاسلام روحانی حق دارند به سینه چاک دادن وی برای "رسانه ها" به دیده احتیاط بنگرند و راستی آن را با گامهای عملی و اقدامات مُشخص بسنجند.

گُماردن یک پایور امنیتی پیشین به وزارت مُمیزی و تفتیش ارشاد و نیز سُخنان آقای واعظی بهترین نشانه ها از حرکت در چنین مسیری نیستند. 

 

 

بازگشت به صفحه نخست