فراسوی خبر... شنبه ۱۸ اردیبهشت

پیام اعتصاب زندانیان: "من درد مشترکم، مرا فریاد کن"

لیلا جدیدی

علت این که زندانیان سیاسی برای اعتراض اقدام به اعتصاب غذا می کنند روشن است؛ همه راه های حق خواهی به روی آنها بسته شده و تنها امکان باقیمانده، نهادن جان خود بر کف است. این چنین رسوایی برای رژیم ولایت فقیه، به عکس نشان از سطح مقاومت و جانفشانی پیشگامان مبارزات زحمتکشان دارد. مبارزانی که تا سرحد رنجی سخت و یا مرگ می روند، به خوبی می دانند هیچ واکنش مثبتی از سوی رژیمی که ارزشی برای جان شهروندان قائل نیست، روی نخواهد داد. اما آنها به این امید هستند که رنج خود را سرچشمه انرژی در جامعه قرار دهند. آنها می گویند، "من درد مشترکم مرا فریاد کن".

اعتصاب اقدامی بس خطرناک است که می تواند موجب بروز برخی از بیماریهای بدون درمان شود و یا به مرگ ختم گردد. بنابراین باید آخرین ابزاری باشد که زندانی برای رساندن نظر یا تحقق خواسته خود به آن روی می آورد. در واقع اعتصاب غذا یک اعتراض عمومی است. به زبان ساده، سلاحی علیه سیستم خشونت است. مارتین لوتر کینگ، رهبر جنبش ساهپوستان آمریکا، اعتصاب غذای زندانیان سیاسی را به درستی "صدای خاموش شده علیه خشونت وحشیانه " توصیف کرده است.

جمهوری اسلامی به این امید که اعتصاب غذای زندانیان سیاسی به تدریج در درک عمومی "عادی" شود، به ظاهر بدان بی اعتنایی می کند، اما از ژرفای اثرات آن در جامعه در هراس است.

پس از قتل عام دهه 60 و رسوایی رژیم از این جنایت علیه بشریت، زندانیان مقاوم سیاسی همچنان شکنجه و مخفیانه یا علنی اعدام شده اند. آنها کماکان در برابر تندر ایستاده اند و خانه را روشن نگه داشته اند. بسیاری از آنها در زندانها تحت شرایط وخیم و برخی با بیماریهای که به درمان فوری نیاز دارد، بی مداوا رها شده اند. تا کنون صدها نفر دست به اعتصاب غذاهای کوتاه و بلند مدت زده اند.

اعتصاب غذای زندانیان مقاوم را که برای زندگی بهتر همه افراد جامعه تلاش می کنند، با همبستگی و پشتیبانی همه جانبه در سطح داخلی و جهانی ارج می گذاریم.

درود به جعفر عظیم زاده، اسماعیل عبدی، محمودبهشتی لنگرودی، بهنام ابراهیم زاده و ده ها زندانی سیاسی دیگر که پیشگام مبارزات به حق زحمتکشان هستند.

 

 

بازگشت به صفحه نخست