فراسوی خبر... دوشنبه ۲۰ فروردین

فیلتر تلگرام از سوی اشباح گُریزپا

منصور امان

رهبران و پایوران جمهوری اسلامی از "بی اعتمادی مردُم" شکوه می کنند، نسبت به خطر آن به یکدیگر هُشدار جدی می دهند و همزمان برای رویارویی با آن اُلگوها و تدبیرهای شکست خورده شان را به میدان می آورند. نمایش ریشخند آمیز گرد موضوع فیلتر تلگرام بیان عملی و لمس پذیر فلج شدن "نظام" در گردابی است که در آن فرو رفته.  

این در هنگامی است که جامعه به جُنب و جوش درآمده و بخشهای گوناگون آن با گامهای بُلند از حُکومت فاصله می گیرند. جبهه نظری و مادی اینان در حال شکل گیری است و هر روز بیشتر نمود پیدا می کند. دستگاه حاکم اما راه حلی برای چیرگی بر این بُحران نیست کننده در دست ندارد و افلاس خود را در هر تدبیری که با هدف مُدیریت شرایط ارایه می کند، به جامعه نشان می دهد. مُشاجره رسوا کننده زیر "خیمه نظام" بر سر فیلتر شبکه تلگرام، جلوه روشنی از این شرایط است.

به موازات آنکه تدارُکات روانی و اجرایی حُکومت برای حذف شبکه مزبور در حجم و شدت بالا جریان دارد، آیت الله علم الهدی، خلیفک مشهد، آقای روحانی را مُتهم به دغلبازی در این باره کرده است. او از تریبون عُمومی نماز جمعه اعلام کرد که مسوول فیلترگذاری تلگرام حُجت الاسلام روحانی است، اما می خواهد آن را "به گردن رهبری بیاندازد".

بی تردید اعتراض آقای علم الهدی به آقای روحانی تا آنجا که به نارو زدن وی برمی گردد، فهم پذیر است. رسانه های وابسته به جناح میانه حُکومت سه شنبه هفته گذشته (۱۴ فروردین) روایاتی از سُخنان دو پهلوی وی را در باره فیلتر تلگرام مُنتشر کرده و از آن مُخالفت او با این مساله را نتیجه گرفتند.

در مُقابل، ابزارهای رسانه ای باند رقیب با استناد به همان روایات، تایید آقای روحانی از حذف تلگرام را اعلام داشتند. جالب اینجاست که منابع دولتی برای رد این ادعا صفحات زیادی را با نقل قول حاضران در نشست ۱۴ فروردین از سُخنان آقای روحانی سیاه کرده اند، اما از انتشار متن اصلی گفته های وی طفره رفتند.

نُکته توجُه پذیر در این رویداد، تلاش "رهبر" و پایوران ارشد حُکومت برای فرار از به دوش کشیدن بار مسوولیت اقدام خود است. مفهوم دیگر این هزیمت دسته جمعی، هراس جمعی آنان از رودرو شدن با جامعه و کانالیزه شدن خشم و بیزاری آن به سمت خویش است. وحشت مزبور تا بدانجاست که هر یک از باندهای حُکومتی می کوشد گلیم خود را در این معرکه به تنهایی از آب بیرون بکشد، حتی اگر به قیمت شکست پروژه مورد توافُق تمام شود.

تاثیر خیزشهای توده ای و اعتراضهای خاموشی ناپذیر بر "بالا" در حال پدیدار شدن است. زیر فشار جامعه، راهکارهای حُکومت برای تحکیم موقعیت به ضد خود تبدیل می گردد و به تشدید اختلاف درونی آن راه می برد. این اما هنوز انتهای پروسه آغاز گشته زوال نیست.

 

 

بازگشت به صفحه نخست