فراسوی خبر... دوشنبه ۲۲ مرداد

روزمرگی زیر "خیمه نظام" با مشک دوغ بروکسل

منصور امان

یک صحنه سازی سیاسی همه آنچه است که از وعده های دهان پُرکن حاکمان جمهوری اسلامی و شُرکای اروپایی آنها پیرامون "دور زدن تحریمهای آمریکا" باقی مانده است. اگر خرج این نمایش برای رژیم مُلاها و اتحادیه اُروپا نازل و کم اهمیت است، برای مردُم ایران که نه روی صحنه یک نمایش، بلکه در مُحیطی واقعی زندگی می کنند، هزینه ای است که با نابودی معاش شرافتمندانه و ویرانی زیست انسانی شان پرداخته می شود.

به همان میزان که روند کوچ یا کناره گیری شرکتها و مووسسات اُروپایی از ایران شدت می گیرد، پایوران اُروپایی و حاکمان جمهوری اسلامی با شدت و حرارت بیشتری عادی بودن مُناسبات تجاری و مالی و عزم به حفظ آن را سوگند می خورند.

ماه هاست که اتحادیه اُروپا با تکان دادن برگ "مُقررات بازدارنده" در برابر چشم مُلاها، آنها را کف زنان و پایکوبان در پی خود از این گوشه به آن گوشه می کشاند؛ قانونی که گویا مُناسبات تجاری و مالی با رژیم جمهوری اسلامی را به گونه مُعجزه آسایی از تحریمهای آمریکا مصون نگه خواهد داشت.

با یک هیاهوی پُرسروصدای تبلیغاتی برای سرگرم کردن حاکمان جمهوری اسلامی، قانون بی مصرف مزبور از نشست سران اُروپا به کُمیسیون اُروپایی ارسال می شود تا اندکی بعد با بوق و شیپور پارلمان اُروپا آن را اُرگان مزبور تحویل بگیرد. اجرای بخش حُسن ختام با خانُم موگرینی است که شمشیر کاغذی را از نیام بیرون می کشد و تحریمها را برای مُلاها - البته فقط - تا بروکسل عقب می راند. آنگاه تشریفات می تواند دوباره از نو و در قالبی دیگر از سر گرفته شود.

آنچه که گردانندگان این نمایش مایل نیستند در باره اش سُخن بگویند، این واقعیت است که "مُقررات بازدارنده" یک ببر بی دندان است، زیرا نه به شرکتهای طرف مُعامله با رژیم مُلاها در آمریکا پوشش قانونی می دهد و نه از آنها در برابر مُجازاتهای مربوطه حفاظت می کند.

ظاهرسازی مزبور به ویژه هنگامی نمایان و زننده جلوه گر می شود که اتحادیه اُروپا تاکید می کند پرداخت غرامت یا جُبران زیانهای شرکتها، در چارچوب تدبیرهایش جایی ندارد و به بیان دیگر، به آنها پیام می دهد که ژست سیاسی اش را جدی نگیرند. خُروج بی وقفه و گُروهی شرکتها و مووسسات اروپایی از ایران نشان می دهد که این پیام دریافت شده است.

با وجود پوشالکاری مثال زدنی اُروپا، آنها اما روی صحنه نمایش از مُلاها یک گام جلوتر هستند. حاکمیت جمهوری اسلامی حتی یک برگ کاغذ بی فایده نیز برای نشان دادن ندارد و روزمرگی سیاسی و اقتصادی اش را با نویدهای پُر آب و تاب در باره مشک دوغ راهی شده از بروکسل و کره چربی که از آن خواهد گرفت، خوشایند می سازد. رهبران رژیم ولایت فقیه مجبورند بازی اُروپا را بازی کنند، چون در آن امکانی برای فریب جامعه، اُمیدوار نگه داشتن اش و حفاظت از خود در برابر امواج سهمگین و پیاپی خشم آن علیه شرایط سخت و غیرانسانی خویش می بینند.

رویدادهای جاری اما بر همگان آشکار ساخته، ریسمان سُست اُروپا که حاکمان جمهوری اسلامی در برابر سُقوط به چاه تحریمهای آمریکا بدان آویخته اند، تا آخرین بند از هم گُسسته است و "نظام" با شتابی سرسام آور کشور و مردُم را با خود به قعر می کشد. علیه این سرنوشت است که مردُم معترض در خیابان و کارخانه، بازار و مزرعه، جاده و ریل آرایش گرفته اند.

بازگشت به صفحه نخست