فراسوی خبر... چهارشنبه ۲۵ بهمن

بازی روحانی با شُعار "رفراندوم"

منصور امان

حُجت الاسلام روحانی که مهارت اش در بازی با مُطالبات جامعه و بهره برداری از آن برای پیشبُرد پروژه های درون حُکومتی زبانزد همگان است، پاشنه کفش اش را برای سوار شدن بر شُعار "رفراندوم" بالا کشیده است.

رییس جمهور مُلاها در نمایش دولتی ۲۲ بهمن، موضوع همه پرسی را که در جریان خیزشهای ماه گذشته هم شنیده می شد، به میان کشید تا آن را در قالبی دیگر جای داده و مضمونی به کُلی دگرگونه به آن تزریق کند.

در حالی که مُعترضان با طرح این شُعار، کنار رفتن رژیم جمهوری اسلامی از طریق رفراندوم را فراخوان داده اند، آقای روحانی مایل است از آن برای حل و فصل کشمکش "خودیها" بهره ببرد. او حیله گرانه وانمود می کند که صدای مردُم را شنیده است و همزمان خواسته آنها را که از "نظام" عُبور کرده، از بیراهه به زیر چتر آن باز می گرداند.

در این راستا سُخنگوی جناح میانه حُکومت تاکید کرد: "اگر در مساله ای جناحها با هم اختلاف نظر دارند، دعوا ندارد، شُعار ندارد، صندوق آرا را بیاوریم، طبق اصل ۵۹ قانون اساسی هرچه مردُم گفتند به آن عمل کنیم."  

نیازی به گفتن ندارد که مُعترضان نه خواهان مُراجعه به قانون اساسی ناهمگون و بی خاصیت حُکومت هستند و نه به قصد حل اختلاف "جناحها"ی حُکومت، خویشتن را در برابر گُلوله و چُماق مُزدوران آن قرار دادند.   

آقای روحانی از شُعبده بازی خود در نمایش ۲۲ بهمن دو هدف را تعقیب می کند؛ نخُست گرفتن زهر کُشنده "رفراندوم" و مُنحرف ساختن آن به مُطالبه ای درون حُکومتی، سپس بهره گیری از آن به عُنوان ابزار فشار بر رُقبایش در باند ولی فقیه برای تحمیل خط و برنامه خود.

او روی بی اعتباری آقای خامنه ای نزد جامعه که آشکارا در شُعار سراسری "مرگ بر خامنه ای" بازتاب یافته، سرمایه گذاری کرده و با تهدید باند رقیب به استفاده از آن بر سر موضوعات مورد اختلاف، می کوشد آنها را وادار به عقب نشینی کند.

شُعار "رفراندوم"، پیشنهاد کناره گیری و گذار مُسالمت آمیز به حُکومت است. بازی آقای روحانی با این پیشنهاد و واکُنش خشم آلود رُقبای او که همه پرسی حتی در مورد "اختلاف نظر" "خودیها" را نیز برنمی تابند، بیانگر فاصله ای است که حاکمیت با حل مُسالمت آمیز تضاد خود با جامعه دارد.

"نظام" به هیچ راه حل صُلح جویانه ای برای تغییر شرایط موجود تن نمی دهد، جناح میانه اش چنین چاره جویی را دور می زند و آن را "تدبیر" امنیتی می کند و جناح غالب اش با سرکوب تمام عیار با آن روبرو می شود.   

بازگشت به صفحه نخست