فراسوی خبر... یکشنبه ۲۶ اردیبهشت

ریاست مجلس؛ کار "پیروز انتخابات" به التماس و تهدید کشید

منصور امان

اینکه چه کسی بر صندلی ریاست مجلس شورای اسلامی بنشیند، به خودی خود دارای اهمیت چندانی نیست. اُرگان قانونگذاری مُلاها اُرکستر استخدام شده ای است که نه نوازندگان – در هر جایگاهی -، بلکه "رهبر" به گونه انحصاری تعیین می کند که کُدام آهنگ نواخته شود. رییس مجلس حداکثر نقش تسمه انتقال در این مکانیزم را بازی می کند. واقعیت شناخته شده مزبور اما جالب توجه بودن پروسه انتخاب ریاست دوره جدید مجلس مُلاها را نفی نمی کند، چرا که این انتخاب می تواند به پُرسشهای دیگری پیرامون موقعیت واقعی "اصلاح طلبان" حُکومتی پاسُخ دهد.

آنها به گونه ناخواسته موضوع ریاست مجلس را به آزمونی برای اثبات ادعای خویش مبنی بر ایفای نقش موثر در سیاست و برنامه جناح میانه حُکومت بدل ساخته اند. "اصلاح طلبان" مُدعی هستند یک پیروزی خیره کننده در نمایش انتخابات مجلس مُلاها به دست آورده اند و اکثریت کُرسیهای مجلس را در اختیار دارند. آنها با اتکا به این پیش فرض، وزنه خود در کفه ترازوی قُدرت را سنگین ارزیابی کرده و بدنه اجتماعی شان را اُمیدوار نگه می دارند.

باند "اصلاح طلب" که به همه شرطهای باند حاکم و جناح میانه برای شرکت در بازی تن داده، اینک انتظار دارد سهمی شایسته دریافت کند و "زیر خیمه نظام" یکی از مخده های ویژه "مقامات" برای آن رزرو شود. این مُطالبه به خوبی با موقعیت تازه ای که "اصلاح طلبان" پس از پیروزی ادعایی برای خود قایلند، سازگار می باشد و براین اساس دستکم جناح میانه حُکومت به عُنوان نیروی مُتحد باید آن را به رسمیت بشناسد.

روی زمین سخت واقعیت اما چنین می نماید که روند رویدادها به گونه دیگری پیش می رود. جناح میانه حُکومت که راست سُنتی جُدا شده از باند مُتلاشی ولایت را در کنار خود دارد، چنین جایگاهی برای "اصلاح طلبان" قایل نیست و بیشتر ترجیح می دهد در بازی خود، آنها به جای هُنرنمایی در نقشهای اول، رُلهای درجه چندُم و در بهترین حالت، سیاهی لشکر را به عُهده داشته باشند. جناح میانه و مُتحدان قُمی آن، مجلس جدید مُلاها را ابزاری در خدمت پیشبُرد سیاست خارجی "جام زهر" می سنجند و نه محفلی برای سر گرفتن تغییرات داخلی و جوش دادن آشتی "اصلاح طلبان" و قُدرت!

"اصلاح طلبان" شاید بتوانند در محافل خود جام "پیروزی" را دوره بگردانند، اما قادر به باوراندن آن به آقای روحانی که بنا به شُغل خود بهتر از هر کسی در جریان هُویت سیاسی راهیافتگان به مجلس و توازن آتی در این اُرگان می باشد، نیستند.   

از همین روست که حُجت الاسلام یونسی، مُعاون آقای روحانی، مُحترمانه دست رد به سینه مُشتاقان ریاست گذاشته و توضیح می دهد که این امر به "مصلحت" نیست یا آقای واعظی، یک وزیر کابینه "دولت اعتدال"، با تعارُف کمتر، به "اصلاح طلبان" هُشدار داده آقای روحانی به آنها بدهکار نیست و مُعامله هم نمی کند.     

در این میان استراتژی "فاتحان" انتخابات برای آرایش خود در قلمرو تصرُف شده، تا سطح التماس و تهدید پایین آمده است. آقای تاجیک، یک نظریه پرداز باند "اصلاح طلب"، از "جریان اعتدال" درخواست کرده: "از هرگونه اقدامی که موجب و موجد خدشه به مقبولیت و مشروعیت مردُمی اصلاح طلبان می شود پرهیز کنند." همزمان، آقای مُحمدرضا خاتمی زبان به تهدید گشوده: "اگر تغییر در پارلمان تبلور پیدا نکند، معلوم نیست مردُم برای انتخابات ریاست جمهوری چه تصمیمی بگیرند."      

"اصلاح طلبان" به عُنوان زایده های جناح میانه در بازی قُدرت شرکت کرده اند و در همین اشل نیز حُضور آنها به رسمیت شناخته می شود. آنها نه می توانند و نه به "مصلحت"شان است که جرزنی کنند. خُروج از تله ریاست مجلس با هر چه خفت کم تر و رُسوایی محدود تر، این راهکاری است که آنها اکنون باید به آن فکر کنند.  

بازگشت به صفحه نخست