فراسوی خبر... شنبه ۲۶ تیر

یکسال پس از برجام، نتیجه بی نتیجه

لیلا جدیدی

یکسال از برجام که منجر به از ریل خارج شدن قطار "بی دنده و ترمز" و پرهزینه هسته ای شد، می گذرد. در این فاصله، خامنه ای که فریبکارانه با "نرمش قهرمانانه" بزدلانه به زانو درآمده بود، برای شیره مالیدن بر سر باند خود دست به اقدامات تهدیدآمیزی زد و سرآخر ژست گرفت "برجام را آتش می زنیم". در این یکسال، کسی هم به چشم خود شکوفایی اقتصادی که روحانی قولش را داده شده بود و مردم را منتظر آن نگه داشته بود، ندید.

روزنامه های هوادار دولت روحانی در حال و هوای یکسالگی برجام دلداری می دهند که "اگر تحریمها و انزوای اقتصادی و سیاسی باقی بود، چه مصیبتها رخ می داد". کسانی این حرف را می زنند که خود طی سالها صدایی در مخالفت با برنامه بمب اتم سازی بلند نکرده اند. رقیبان آنها به عکس نق می زنند که "برجام سبب عقب افتادگی کشور شده است".

اما ببینیم در واقع نتیجه پایان ماجراجوییهای هسته ای چیست؟ چگونه توافق هسته ای به جایی رسانده شده که بسیار از تحلیلگران آنرا "شکننده" توصیف کرده اند؟

تروریسم و طرفداری از شاخصهای تروریسم همچون حزب الله و حماس، حمایت از رژیم اسد با منابع مالی، انسانی و لجستیکی و راه انداختن جنجال موشکی تصویر دلنشینی برای بازیگران طرف مقابل نداشته است.

یک نتیجه دیگر برجام بی تاثیر بودن آن بر فشار پنجه وخامت اقتصادی بر گلوی مردم است. نرخ تورم در بالاترین رده های جهانی قرار دارد. رکود اقتصادی و نرخ تولید ناخالص، بیکاری و گرانی باوجود وعده های پوشالی روحانی و آزاد شدن میلیاردها دلار پابرجاست.

بارک اوباما در سخنان خود به مناسبت این روز گفت: "آمریکا همچنان با ایران اختلاف ‌نظرهای جدی دارد، اما جهان امن تر شده است."

این درست که کوتاه شدن دست رژیم از سلاح هسته ای به نفع مردم ایران و سراسر جهان است، اما جمهوری اسلامی تصور می کند در سایه این عقب نشینی همه درها برای فعالیتهای مخرب دیگر باز شده است. در رد این تصور خام، به تازگی مجلس نمایندگان آمریکا سه طرح در باره "پاسخگو کردن ایران در قبال حمایت از تروریسم و نقض حقوق بشر"، "ممنوعیت فروش آب سنگین" و "محدودیت دسترسی به سیستم مالی آمریکا" تصویب کرد.

این در حالی است که حسن روحانی تهدید می کند هر کس برجام را نقض کند "بازنده سیاسی در صحنه بین المللی است". ظریف هشدار می دهد که "پیشرفت دور از دسترس قرار می گیرد"، خامنه گله از "بدعهدی و غیرقابل اعتماد بودن طرف مقابل" می کند و علی اکبر صالحی می گوید "احساس می‌‌ کنم در حال زمینه ‌چینی و پخت و پز علیه ما هستند و ما باید گوش به زنگ باشیم."

با این حال حرف آخر همین است که موگرینی زده است: "ایران برای کسب منافع ناشی از رفع تحریمها، باید موانع موجود اقتصادش را رفع کند."

مشکل این است که این موانع همان خونی است که در رگ رژیم جمهوری اسلامی و نظام ولایت فقیه در جریان است.

بازگشت به صفحه نخست