فراسوی خبر یکشنبه 29 فروردین

نه به غنی سازی، آری به حق بیمه و تحصیل برای کودکان

زینت میرهاشمی

در رژیم سرمایه داری مالی و رانتی حاکم بر ایران، کودکان کار به عنوان شهروند به حساب نمی آیند و بنابرین عددهای دقیقی هم در مراکز آمار  در مورد آنان وجود ندارند و تا کنون آمار دقیقی در مورد کودکان کار ارائه نشده است. نهادهای حکومتی در برخی گزارشهای شان نعداد آنان را 2 میلیون و نهادهای غیر رسمی این آمار را تا 7 میلیون برآورد می کنند. آماری که تحت برکت حکومت فاسد ولایی و دزدیهای کلان هر روز افزایش پیدا می کند.

با وجود آن که جمهوری اسلامی پیمان بین المللی حقوق کودکان را در سال 1373 امضا کرده، اما تا کنون نه تنها اقدامی برای سامان دادن کار کودکان و امنیت آنها انجام نداده بلکه حتا آماری را هم در این مورد ارائه نمی دهد. افزون بر این فعالان حقوق کودکان کار در زندان به سر می برند.

در آستانه بازگشایی مدارس، روز شنبه 28 شهریور، نشستی در اتاق فکر شورای سازماندهی کودکان کار و خیابان برگزار شد. موضوعاتی از قبیل جداسازی مدارس کودکان کار، تفاوت آموزش کودکان غنی و فقیر، عدالت آموزشی و عدالت تک بعدی ... مطرح شد. در این سخن پراکنیهای کلی، اساس وجود کودکان کار و نبود امنیت آنها در برابر سرمایه و قدرت را برملا می کند و سرانجام این که حکومت مسئول اصلی گسترش کودکان کار است را مشخص می کند.

بر اساس پیمان جهانی حقوق کودکان که رژیم آن را پذیرفته است، برخورداری از بیمه های اجتماعی حق کودکان است.  بر اساس قوانین ارتجاعی کار موجود در ایران حداقل سن کار 15 سال است.  واحدهای تولیدی کوچک و کارگاههایی که تا 10 کارگر دارند، شامل قانون کار نمی شوند. در حالی که واحدهای تولیدی کوچک که شامل قانون کار نمی شوند بخش بزرگی از اقتصاد ایران را تشکیل می دهند. کودکان کار که کمتر از 15 سال سن دارند، بخش قابل توجهی از نیروی کار کارگاههای کوچک را تشکیل می دهند. علاوه بر این در شهرهای بزرگ و به ویژه در کلان شهر تهران می توان حضور پر رنگ کودکان کار از سنین بسیار کم را دید. کودکانی که زیر بی عدالتی دردناک از راههای متفاوت نیروی کار ارزان شان را ارایه می دهند. به کودکان کار، کودکان فقیری هم که خانواده آنها توانایی پرداخت هزینه های مدرسه را ندارند و کودکان عشایر و استانهای محروم را هم باید اضافه کرد.

ورود نیروی کار کودکان زیر 18 سال به بازار کار از آسیبهای اجتماعی است که بستگی به قوانین کار موجود در هر کشور و فعالیتهای سندیکایی و سامانیابی طبقه کارگر می تواند محدود شود. 

حق تحصیل رایگان و برخورداری کودکان از بیمه های اجتماعی از اولیه ترین حقوق کودکان است که در ایران وجود ندارد. هیچ کودکی با میل خود زمین بازی و میز مدرسه را ترک نمی کند. کودکان به دلیل فقر خانواده و ناتوانی والدین در تامین معیشت زندگی، نیروی کارشان را به اجبار می فروشند. این وضعیت ضد انسانیی باید تغییر کند و این تغییر با اتحاد، همبستگی و مبارزه میسر است.

بازگشت به صفحه نخست