|
فراسوی خبر ... دوشنبه ۲۰ تیر سرکوب زنان برای پوشاندن چهره فقر و فلاکت زینت میرهاشمی
بدون شک حضور پررنگ زنان در صف مقدم حرکتهای اعتراضی در کف خیابان، سردادن شعارها علیه حکومت با صدای زنان، رقص و پایکوبی در خیابان با ظاهری خلاف الگوی حکومتی و به سخره گرفتن همه اوامر حکومتی، سپهر سیاسی جامعه ایران و بنیان رژیم را چنان دگرگون کرده که خامنه ای و رئیسی برای چاره اندیشی، نقشه راه جدیدی را ترسیم کرده اند. در قوانین حکومت بنیادگرای مذهبی که زن نیمی از یک انسان محسوب می شود و وظیفه «تولید مثل»، «حفظ خانواده به مثابه سلول جامعه» و گرم نگاه داشتن «اجاق آشپزی» و... برای زنان تعیین شده است، می توان تاثیر عبور شجاعانه زنان از خط سُرخهای نظام را دریافت. این عبور خود را در جنبش دیکتاتوری از یک سو و وارد کردن ضربه به بنیانهای هویتی رژیم از سوی دیگر دید. راه اندازی گشتهای اوباش «امر به معروف و نهی از منکر» در خیابانها، دادن حق تیر به اوباشان و ماموران مزدور لباس شخصی در دستگیریهای مردم و اعتراضهای خیابانی همراه با موج جدیدی دستگیریهای هنرمندان، فرهنگیان، فعالان سیاسی – مدنی - کارگری و... خروجی اتاق فکر رژیم برای مهار شرایط انقلابی و جلوگیری از قیامها، شورشهای خیابانی، شورش فرودستان و گرسنگان جامعه است که زنان در رهبری آنها می توانند نقش ارزنده ای داشته باشند. هدف دیگر در راه اندازی طرحهای سرکوبگرانه علیه زنان، به سطح آوردن عقب افتاده ترین اقشار فرهنگی جامعه و استخدام آنها برای مزدوری در نهادهای سرکوبگر و جلوگیری از ریزش پایه های حکومت است. فساد سازمانیافته و نهادینه شده در حکومت، غارت و چپاول و... هر روز به شکاف و ریزش نیروهای ارزشی رژیم بیشتر کمک می کند. بنابراین رژیم به طرحهای سرکوبگرانه ای مانند طرح صیانت یا عفاف و حجاب، محروم کردن زنان از ورود به مکانهای عمومی و اجتماعی، محروم کردن آنها از امکانات بهداشتی برای کنترل بارداری و اولیه ترین حقوق انسانی در قرن بیست و یکم برای تنفس احتیاج دارد. بحرانی که اکنون گریبانگیر رژیم شده در طی حیات آن بی سابقه است. اگر چه خامنه ای آن را با سال ۱۳۶۰ مقایسه کرده است، اما ابعاد، کیفیت و جنس آن تکامل بحران دهه ۶۰ است. یکی از راهکارهای رژیم در دهه ۶۰ سرکوب بی رحمانه و جنایت سازمانیافته در حذف نیروهای انقلابی برای سرکوب انقلاب، ایجاد رعب و وحشت و نگاه داشتن مردم در بی خبری مطلق از آنچه که در زندانها می گذشت، بود. اما از بخت بد برای حاکمان فاسد، دوران کنونی فرق کرده است. رژیم دیگر قدرت یکه تازی در سپهر سیاسی و در رسانه های عمومی ندارد. مردم در کف خیابان شجاعانه با رژیم هماوردی می کنند. اگر روضه خوانهای نماز جمعه ستونهای بدنشان از شجاعت زنان می لرزد و اجرای قانون حجاب را مطالبه اصلی خود می دانند و راهکارهای ناموفق را دوباره آزمایی می کنند، مردم، شجاعانه با صدای بلند گفته اند ما «زن و مرد جنگیم، بجنگ تا بجنگیم»؛ جنگی که زنان در صف مقدم، رژیم زن ستیز را به چالش گرفته اند. از این منظر، این هم بگذرد و چنین طرحهایی، بار دیگر ناکارآمدی رژیم در شکستن مقاومت زنان را نشان خواهد داد.
|