|
|
|
|
گسترش کرانه انقلاب و تقسیم هزینه مُبارزه منصور امان نزدیک به دو ماه پس از آغاز خیزش انقلابی، آثار اجتماعی پیگیری و ایستادگی آن در برابر قهر و خُشونت بی مرز دستگاه حاکم به تدریج در حال پدیدار شدن است. ناتوانی آشکار رژیم ولایت فقیه در خاموش کردن شُعله های انقلاب و در مُقابل، توان رویارویی و ماندگاری آن با وُجود رگبار گُلوله و باتومی که بر تن اش می نشیند و خون و اشکی که از چشم اش می ریزد، قُطبی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را شکل داده که گُستره میدان جذب و حُضور آن گام به گام افزایش می یابد. شکل گیری حرکتهای هماهنگ صنفهای گوناگون در هفته گذشته که به نوعی از این نبرد تاثیر می پذیرند، نشانه های مُطمئنی از گُسترش کرانه انقلاب ارایه می کند. گروه های اجتماعی مُختلف با اقدامات مُشخصی که به سود و در جهت خیزش انقلابی نقد می شود و از این خاستگاه، در برابر سیاست و رویکرد حاکمیت قرار می گیرد، به میدان می آیند و در صف مُبارزه می ایستند. فهرست زیر که به جُنب و جوش درآمدن این بخشهای اجتماعی را مُستند می کند، گویای یک وضعیت تاریخی است که در دل آن دینامیسم تغییر نُطفه بسته و به سمت زایش نو می رود: - بیش از ۱۲۰۰ مدیر صنف آی تی خواستار رفع محدودیتهای اینترنت شدند - بیش از ۶۰۰ پزشک متخصص خواستار توقف خشونتهای حکومت علیه کودکان شدند - درخواست ۷۰۰ وکیل و مدافع حقوق بشر برای انحلال دادگاه انقلاب - اعلام همبستگی ۳۵۰ فعال مدنی با نیلوفر حامدی و الهه محمدی - بیش از ۳۴۵ اقتصاددان و فعال اقتصادی و رسانه ای خواستار آزادی داود سوری شدند - ۶۰۰ اُستاد دانشگاه خواستار آزادی بی قید و شرط دانشجویان شدند - ۱۲۱ اُستاد دانشگاه امیرکبیر نسبت به طرح افزایش سرکوب دانشجویان هشدار دادند - ۳۳۰ پزشک خواهان آزادی فوری دانشجویان پزشکی و دو پزشک مشهدی شدند در شرایطی که نبرد "بالا" و "پایین" با شدت تمام در جریان است و حاکمان ج.ا برای بقای خود می جنگند، اقداماتی که در برابر طرحها و نقشه های آن در این راستا بایستد یا در برابر آن مانع ایجاد کند، یک مُداخله فعال است و از جانب حاکمیت نیز به مثابه اقدام جنگی ارزیابی شده و حاملانش به مثابه هدفهای مشروع شمُرده می شوند. حال اگر پزشکان، اُستادان، وُکلا، روزنامه نگاران، مُدیران شرکتهای اینترنتی، اقتصاددانان و جُز آنها نگاه و واکُنش حاکمیت را حاشیه ای بر متن ارزش گذاری می کنند، این موضع فقط از آمادگی روزافزون بخشهای مُتشکل کارورزان برای تقسیم هزینه‌ی مُبارزه نیز حکایت نمی کند، بلکه درجه ترازوی توازُن قُوا را نیز نشان می دهد. مُقاومت در بهترین مسیر برای همه گیر شدن قرار دارد. دوران رویکردهای مُنفعل، در خود و برای خود یا "نافرمانی خُشونت پرهیز" سپری شده و آنچه که امروز از کناره به میدان جاری می شود، مُبارزه فعال با حوزه های عمل حاکمیت، جلوگیری از اعمال قُدرت آن و به چالش کشیدن اش است. انقلاب عرصه اجتماعی خویش را ایجاد می کند که در آن بخشهای گوناگون جامعه به فعالیت شبکه ای و مُستقل از حاکمیت و علیه آن می پردازند، گرد خواسته هایشان مُتحد می شوند و به مُبارزه مُشترک روی می آورند. هرگاه حرکتهای شبکه ای - از نوع آنچه که در بالا بدان اشاره شد - مخرجهای مُشترک فردی یا تشکیلاتی پیدا کند، پایه ایجاد شبکه های فراگیر نیز گذاشته شده. این یک گام مُهم به سوی اقدامات تعیین کننده است. در همین راستا حرکت مُتحد مردُم در تحریم وابستگان حُکومت و شُرکای سرکوب مانند شرکت "میهن"، "اسنپ"، "دیجی کالا" و جُز آنها قرار دارد که مُتوجه اخراج قُدرت حاکم از چرخه زندگی خود است. همه اینها نمونه های روشنی از شکل گیری اولیه عرصه مُستقل قُطب جامعه است که تسخیر زمینهای بیشتری را در اُفق دارد. |
|
|
|
|