فراسوی خبر... پنجشنبه ۳۱ خرداد

نوای یکدست شده اُرکستر «انتخابات» و «رهبر»ش

منصور امان

استبداد مذهبی حاکم در همان حال که «انتخابات» رُسوا برگُزار می کند، خود نیز دلایل شرکت نکردن در آن را رایگان در اختیار رای دهندگان بالقوه می گذارد. در همین راستا، شوهای تلویزیونی ترتیب داده شده برای نامزدها را به پلاتفُرم مُهمی برای تبلیغ دور ماندن از معرکه اش بدل کرده.

حتی اگر نامزدهای دست چین شده شورای نگهبان برای مُعرفی خود و برنامه هایشان دهان باز نمی کردند، پیشینه شناخته شده آنها برای این کار بسنده می کرد. همگی آنها از مقامهای ارشد ج.ا هستند و به این اعتبار مُجری و کارگُزاران تصمیمهای و سیاستهایی بوده اند که خشن و بدوی ترین نوع استبداد و سیاه ترین شرایط زندگی و معیشت را به جامعه تحمیل کرده است.

اما برخورداری از این درجه شُهرت به تنهایی برای رُسوایی نمایش کافی نیست، آنها «برنامه»های خود را نیز جار می زنند تا تصویر کژ و فاسد آن را تکمیل کرده باشند. گذشته از وعده های پُر آب و تاب و بی ارزشی که همچون تک مضرابهای کلیشه ای سریالهای مُبتذل صداوسیما هر دوره تکرار می شود، مخرج مُشترک نامزدهای «نظام»، «برنامه هفت ساله مقام مُعظم رهبری»، «منویات رهبری»، «سیاستهای رهبری»، «دستور رهبری» و در مجموع اثبات تلاش برای ادامه وضع موجود به روال همیشگی است.

این در حالی است که اکثریت مردُم ایران نه تنها شرایط موجود را خسارت بار و مرگ آفرین می دانند، بلکه علیه آن شوریده اند و کوتاه کردن دست آمران و عاملان اش را از سر زندگی، کرامت، آسایش و آینده شان، در دستور کار گذاشته اند؛ واقعیتی که در قیامهای بُزُرگ آنها در سالهای گذشته بازتاب یافته است. رژیم حاکم در همان هنگام که از وحشت قیامهای آینده و سرنگونی به خود می لرزد، اما در چنان وضعیت شکننده ای قرار دارد که حتی تاب یک شکاف نمایشی و ژست استقلال در برابر مرکز قُدرت، آخوند خامنه ای، را ندارد. این تنگنا را ژرفش ابتذال و مسخرگی «انتخابات» دوره کنونی به نمایش گذاشته که در آن نامزدها اطمینان می دهند که سیاست و برنامه ای دیگری جُز آنکه «رهبر» دیکته کرده ندارند و رقابت آنها با یکدیگر، در حقیقت رقابت بر سر آن است که روشن شود چه کسی خدمتگذار وفادارتری به اوست. 

جالب اینجاست که سوگُلیهای آخوند جنتی و شُرکا در فُرصت فراغت از نعلین بوسی، سیر و سیاحتی هم در اطراف «شرایط زندگی مردُم»، «تحریم» و «اوضاع اقتصادی» دارند. در این بخش به نظر می رسد که آخوند خامنه ای نقشی نداشته باشد و موتور طرح موضوعات یاد شده، شارلاتانیسم ذاتی پایوران ج.ا بوده باشد. به راستی چه کسی ست که نداند هر وعده و برنامه ای پیرامون بُحرانهای چندگانه داخلی و خارجی، بدون آنکه پیش از آن در باره نظام سیاسی حاکم سُخن گفته شده باشد، جُز حرافی و حُقه بازی نیست.

آخوند خامنه ای و همدستانش در بهترین مسیر برای تکرار «انتخابات» مُفتضح شده مجلس هستند. شفافیت اجباری آنها در نشان دادن بی مُحتوایی و خارج از محل بودن نمایش تازه شان، حتی برای قانع کردن لایه های مُردد به تحریم آن نیز کافی است. سیاست و برنامه ای که دستگاه حاکم در کیسه دارد و کسانی که آنها را بازگو می کنند، برای جامعه نامه سرگُشاده ای هستند که به آن مُهر «برگشت» به جهنم زده است.  

بازگشت به صفحه نخست