فراسوی خبر... پنجشنبه ۱۹ مهر

پیشی گرفتن پزشکیان از روحانی

منصور امان

همگام با فشار پیوسته اجتماعی و نیروی مُطالبات سرسختانه جامعه، روند پوست اندازی دولت پزشکیان نیز شتاب می گیرد. نامزد باند حکومتی «اصلاح طلب»، حتی بسا زودتر از آخوند حسن روحانی به وعده های انتخاباتی اش و باورمندان به آن پوزخند زده است.

پزشکیان برداشتن فیلترینگ را به زمان نامعلومی حواله داده، به جای جمع کردن گشت ارشاد، ارسال پیامکهای تهدیدآمیز و توقیف خودروها از سر گرفته شده، «حجاب بانها» همچنان در ورودی و داخل دانشگاه جولان می دهند، نه تنها گامی برای «رفع تحریمها» برداشته نشده، بلکه بحران خارجی تشدید گردیده و به جنگ کشیده شده، مساله «پذیرش FATF» به ریل شناخته شده پاسکاری دولت و مجمع تشخیص مصلحت نظام برگشته و جُز آن.

حسن روحانی در ابتدای دوره دُوُم ریاست جمهوری این فُرصت را داشت که با قول و سوگندهای انتخاباتی اش بازی کند. هنوز خیزش دی و قیام آبان از راه نرسیده بود و جامعه ماجرای «اصلاح طلب – اُصولگرا» را تمام نکرده بود. او آسوده خیال، باد وعده هایش را زیر بال داشت تا آنکه فقط چند ماه بعد دی ماه از راه برسد و ناچار به جمع کردن تزیینات حُکمرانی و به نمایش گذاشتن آن، لُخت و عبوس، گردد.

پزشکیان اما سُکان دولتی را در دست دارد که نه فقط روی تلاطُم امواج دو خیزش، دو تحوُل بُنیادی در صف بندی جامعه–حاکمیت می لغزد، بلکه توفان جُنبش اجتماعی شهریور نیز بی واسطه به صورتش می وزد. او و دولتش محصول شکست «نظام» در فرونشاندن این جوش و خُروش و پیامی هستند که در تحریم نمایش انتخابات مجلس ارسال کرد.

این شرایط دُشوار و پُر جُنبش، فُرجه لاکچری کوتاهی که آخوند حسن روحانی از دادن وعده های مصلحتی و نیرنگ بازانه تا زیرپاگذاشتن واقعی آن داشت را از پزشکیان گرفته است و او هنوز صدارتش به سه ماه هم نرسیده، تابلوهای تزیینی دُکان اش مانند برچیدن فیلترینگ، حذف گشت ارشاد، برطرف کردن تحریمها و حل مساله FATF را پایین می آورد و به کسب و کار معمول «نظام» برمی گردد.

آنچه که پزشکیان با هدایت خامنه ای پیش می برد، تکرار ساده یک بازی نیست، بلکه خودخوارگی یک رژیم عقیم است که در راه حلهایش برای بقا و نجات از دست جامعه مُعترض، نه ظرفیت عقب نشینی دارد و نه توان پیشروی. کمترین مُطالبات جامعه، همانها که پزشکیان وعده برآوردن شان را زینت خود ساخته بود، از سقف گُنجایش «نظام» فراتر می رود و او را دست خالی و بدون چشم انداز برجای گذاشته.  

 

 

بازگشت به صفحه نخست