آخرین گزارش (پنجم)

 

دومین انفجار: پیروزی «بلا چا»، شکست فرمانده فاستیو

 

در ساعت 4 صبح روز یکشنبه 27 ژوئیه وقتی مارکو وروجو از جلسه کمسیون سیاسی بیرون آمد با همان چهره آرام  گفت، دو سند به گنگره ارایه خواهد شد، سند راست (شماره 2) که نظر طرفداران نیکی وندلا است و جنارو میلیوره از آن در کنگره دفاع می کند و سند مصوب کمسیون (شماره یک) که نظر همه ماست و جووانی روسو اسپنا که رئیس کمسیون سیاسی بود آن را به کنگره ارایه می دهد. مارکو سپس گفت روز طوفانی در پیش داریم، راست انتخاب خود را کرده و انتخاب ما هم چپ خواهد بود و اکنون من فقط به 3 ساعت خواب نیاز دارم.

جلسه صبح روز یکشنبه در فضایی پر التهاب آغاز شد. خانم روزا رینالدی از جانب هیات رئیسه حلسه را اداره کرد و به حق باید گفت که در اداره این جلسه مهارت زیادی از خود نشان دارد. رفیق روزا رینالدی در دولت ائتلافی چپ، معاون وزیر کار بود.

در ابتدا چند قرار و بیانیه که شرکت کنندگان در کنگره به کمسیون سیاسی ارایه داده بودند مورد بحث و بررسی قرار گرفت. یکی از این اسناد «بیانیه در حمایت از کارگران ایران» بود که با تلاش هیات نمایندگی سازمان، از طرف تعدادی از مسئولان حزب به کمسیون سیاسی ارایه شده بود. رفیق جووانی روسو اسپنا در پشت تریبون کنگره از آن دفاع کرد و رئیس جلسه از شرکت کنندگان خواست که در صورت موافقت با این بیانیه دست خود را بالا ببرند و در نتیجه بیانیه حمایت از کارگران ایران به اتفاق آرا و بدون رای مخالف و ممتنع به تصویب رسید و جز اسناد کنگره به ثبت رسید. بیانیه ها و قرارهای سیاسی دیگری هم که مربوط به اوضاع داخلی ایتالیا بود مطرح و به تصویب رسید.

سپس نوبت طرح دو سند در مورد پلاتفرم حزب رسید. جووانی روسو اسپنا به آرامش خاص خود از سند مصوب کمسیون سیاسی دفاع کرد و گفت، رفقا موضوع بسیار ساده است. یک سند مصوب کمسیون است که اکثریت از آن پشتیبانی کرده اند و خیلی هم طولانی نیست. فقط چهار صفحه است که برایتان می خوانم. سپس به قرائت سند شماره یک پرداخت و در پایان گفت اکنون این به کنگره مربوط است که چه راهی را می خواهد انتخاب کند.

سپس جنارو میلوره پست تربیون قرار گرفت و از سند شماره دو خود دفاع کرد. خطوط اساسی این سند در پلاتفرم این قبل از کنگره ارایه شده بود و بیش از 47 در صد اعضای حزب از آن پشتیبانی می کردند. این سند مورد حمایت فاستیو برتینوتی نیز بود و بسیاری آن را سند فاستیو می نامیدند.

از این لحظه در کنگره نه 5 پلاتفرم که فقط دو پلاتفرم وجود داشت و همه ی شرکت کنندگان خود را با یکی از این دو سند تعریف می کردند.

پس از ارایه اسناد که بلافاصله متن چاپ شده آن در میان شرکت کنندگان پخش شد، تعداد زیادی از دو طرف پیرامون این دو سند صحبت کردند. در این لحظات جناح برتینوتی کوشش می کرد که در جناح مقابل تزلزل ایجاد کرده و با تغیر چند رای پیروزی به دست آورد. نیکی وندولا که رهبری این جناح را در دست داشت در سخنرانی خود که تشنج کوچکی در سالن ایجاد کرد گفت، شخصیت پرستی و افراطیگری از زیر خاکستر بیرون آمده است.

پس از صحبتهای شرکت کنندگان بحث بر سر چگونگی تصمیم گیری بر روی سند آغاز شد. هر دو طرف مدافع رای گیری علنی بودند، اما نظر مدافعان سند شماره یک این بود که هر شرکت کننده در کنگره به پشت تریبون فراخوانده شود و در آنجا با گفتن شماره یک یا دو نظر خود را بیان کند. مدافعان سند شماره دو بر این اعتقاد بودند که رای گیری با بالا بردن دست صورت گیرد. در این مورد هم تعدادی از شرکت کنندگان در کنگره از هر دو نظر صحبت کردند. مدافعان رای گیری از طریق بالا بردن دست معتقد بودند که این شیوه همیشگی بوده و هر کسی چه روز صندلی خودش نشسته باشد و چه به پشت تریبون فراخوانده شود یک نظر می دهد. مدافعان نظی که معتقد بودن رفقای شزکت کننده به پشت تریبون فراخوانده شوند معتقد بودند که همواره تعدادی از افراد در خارج سالن هستند و ضمنا از آنجا که رای گیری علنی می باشد برای ثبت در اسناد کنگره این شیوه دقیق تر است سرلنجام بر سر این دو روش رای گیری شد و نظر اول با اگثریت آرا به تصویب رسید. نکته جالب آن که بسیاری از مدافعان پلاتفرم دوم به روش پیش نهادی پلاتفرم اول رای دادند و بدین ترتیب تمامی رفقای شرکت کننده با نام به پشت تریبون فراخوانده می شدند و اعلام موضع می کردند. هنگامی که رفیق برتینوتی به پشت تریبون فراخوانده شد با لحن طعنه آمیزی گفتف البته من اگر آن پائین هم بودم همین رای را می دادم.

پس از آن که 648 نفر پشت تریبون اعلام موضع کردند، سکوت سزاسز سالن را فرا گرفت، آرامش قبل از توفان. روزا رینالدی نتیجه رای گیری را اعلام کرد. 342 نفر به پلاتفرم اول و 306 نفر به پلاتفرم دوم رای داده اند و هنوز سخنان او تمام نشده بود که انفجار دوم در سالن به وقوع پیوست. گف زدنهای ممند با سرود «بلا چا» و «انترناسیونال» و سرودهای انقلابی دیگر. این انفجار دوم در سالن با رعد و برق و باران شدید همراه شد و روزنامه ریپولکا در شماره روز دوشنبه نوشت، برتینوتی اعلام کرد که این حزبی نیست که من آرزو داشتم. برتینوتی ادامه می دهد، من کنگره را ترک کردم وقتی که باران شدید همراه با رعد و برق می بارید. بعضی از طرفداران سند شماره دو م  گفتند این حرکتها فاشیستی می باشد و باید متوقف شود.

فاستیو برتینوتی به همراه تعدادی از طرفدارانش سالن را ترک کردند و بدین ترتیب شکست فرمانده فاستیو به ثبت رسید و برای همین تیتر روزنامه ریپلیکا چنین است:تلخی نماینده فاستیو». در حقیقت این برای اولین بار است که او به یک نماینده ساده تبدیل می شود.

روزنامه دست راستی ریپوبلیکا (جمهوری) در شماره روز دوشنبه 28 ژوئیه خود در این مورد می نویسد، برتینوتی ساعت یک بعد از ظهر یکشنبه همه ژنرالهای خود را جمع می کند و به نیکی وندولا می گوید، برای دبیرکلی کاندیدا نشو و به مبارزه درون حزبی ادامه بده و صحبتی هم از انشعاب نکن. در این جلسه کلادیو گراسی هم حضور داشته و برتینوتی تلاش می کرد که او از پائلو فررو  برای دبیرکلی حمایت نکند. به نوشته ریپوبلیکا، برتینوتی در جواب سوال وندولا که چرا باید چنین کنم پاسخ می دهد که 4 پلاتفرمی که سند کمسیون را تنظیم کردند، اکنون یک پروژه سیاسی در مقابل پروژه تو هستند. طرفدارانشان منضبط و گوش به فرمان هستند و دیگر نمی شود آنها را شکست داد. بنابرین حتی اگر روند حزب به سمت قهقرا برود نباید اعلام انشعاب کرد. ما باید به صورت یک اقلیت بزرگ و یک گروه فرهنگی به فعالیت خود در درون حزب ادامه دهیم.

روزنامه ریپوبلیکا می نویسد، بدترین حالت برای برتینوتی برافراشته شدن دوباره پرچم سرخ، داس و چکش و مشتهای گره کره در مقابل چشمانش بود و این چیزی بود که او هرگز تصورش را نمی کرد و مهمتر آن که بسیاری از طرفدارانش به پلاتفرم یک رای داده بودند که برایش بسیار هشدار دهنده بود. این هشداری به رهبران بود که خیانت نکنند. به نوشته ریپوبلیکا، برتینوتی پذیرفته بود که پائلو فررو یک مخالف سیاسی اوست، اما هرگز فکر نمی کرد که او فشار پلاتفرمهای چپ تر را بپذیرد و به روش رای گیری از طریق اعلام موضع تک به تک تن دهد. روزنامه می نویسد، کاری که فررو در نزدیک شده به چپ انجام داد را برتینوتی همیشه از آن گریزان بود. رپوبلیکا نوشت که برتینوتی پس از مشخص شدن مسیر آینده حزب هم کنگره و هم شهری که کنگره در آن برگزار می شد را ترک کرد.

نیکی وندلا در یک کنفرانس مطبوعاتی با رسانه (حدود صد رسانه جمعی) شرکت کرد و اعلام کرد که در هیات اجرایی کمیته مرکزی شرکت نمی کند و بنابرین کاندیدا برای دبیرکلی حزب هم نخواهد شد. وندلا گفت ما انجمن فرهنگی خود را داریم و در ماه سپتامبر یک کنفرانس بزرگ برای «موسسان چپ» برگزار می کنیم. بسیاری معتقد بودند که طرفداران پلاتفرم دوم دست به انشعاب خواهند زد. اما وندولا در پشت تریبون کنگره اعلام کرد که انشعاب نحواهیم کرد.

یک فعال در کنگره از پلاتفرم صد سلول گفت، اگر پائلو نظرات ما را نمی پذیرفت، پلاتفرم راست برنده کنگره می شد و مدتی بعد پائلو به یک قربانی تبدیل می شد که سرش را به داس و چکش آویزان می کردند.

رفیق فابیو امتو، مسئول روابط بین المللی حزب در پاسخ به این سوال که آینده حزب را چگونه ارزیابی می کنی گفت، به نظر من قبل از آین که ما صحبت از رشد حزب کنیم باید به دنبال یک برنامه قوی برای مقابله با رویدادهای پیش رو باشیم و بتوانیم چند اکسیون بزرگ اجتماعی علیه قانون جدید کار ترتیب دهیم و جناحهای چپ در درون سندیکاها را متحد کنیم و با یک برنامه قوی و پیشنهادهای مشخص به استقبال انتخابات پارلمان اروپا برویم. و اگر چنین نکنیم رشد نمی کنیم.

پس از آن که سند سیاسی حزب با 52.8 در صد به تصویب رسید، نوبت به انتخاب کمیته مرکزی رسید. کمسیون انتخابات گزارشی از تصمیمات خود را به اطلاع کنگره رساند. بر اساس تصمیم کمسیون انتخابات، کمیته مرکزی 280 نفر خواهد بود که ترکیب جنسیتی آن 60 در صد مرد و 40 درصد زن خواهد بود. سخنگوی کمسیون اعلام کرد که بر اساس لیستهای ارایه شده به کمسیون و با توافق همکه جناحها ما یک لیست 280 نفری به کنگره ارایه می دهیم که بر روی این لیست رای گیری موافق و مخالف صورت می گیرد. هیات مدیره اعلام کرد که هر کسی که در این مورد صحبت دارد ثبت نام کند. تعدادی از شرکت کنندگان و به ویژه رفقای زن در این مورد صحبت کردند و به این که نسبت 60 به 40 کاملا رعایت نشده و تعداد زنان حدود 3 تن کمتر از این نسبت هست اعتراض کردند. سخنگوی کمسیون گفت ما از همه ظرقیت لیستها برای رعایت حق زنان استفاده کردیم و در ضمن نمی خواستیم که به کل  هر لیست ارایه شده نیز خسرانی وارد شود. در حقیقت بعضی از لیستهای کوچکتر نتوانسته بودند ترکیب جنسیتی را رعایت کنند.

سرانجام پس از آن که همه کسانی که درخواست صحبت کرده بودند، نظر خود را بیان کردند، هیات رئیسه اعلام کرد که رای گیری  علنی و از طریق بلند کردن دست صورت می گیرد و این مورد تائید قرار گرفت. در رای گیری  اکثریت شرکت کنندگان رای موافق اعلام کردند و بخشی از طرفداران پلاتفرم دوم رای منفی دادند. بدین ترتیب  ترکیب 280 نفره که رعایت همه پلاتفرمها شده بود به تصویب رسید.

یکی از رفقای هیات رئیسه ختم کنگره را اعلام کرد و گفت تا لحظاتی دیگر جلسه علنی کمیته مرکزی برای انتخاب دبیرکل آغاز خواهد شد.

پس از آن جلسه کمیته مرکزی به مدیریت کمسیون انتخابات برای انتخاب دبیرکل آغاز شد. کاندیدای سند مصوب کنگره  رفیق پائلو فررو بود و سند شماره دو با صرفنظر کردن رفیق نیکی وندولا هیچ کاندیدایی معرفی نکرد.

کمسیون تنتخابات اعلام کرد که رای گیری مخفی و به صورت آری و نه  خواهد بود. بنابرین به هریک از اعضای کمیته مرکزی یک ورقه داده می شد و آنان به یک کابین می رفتند و رای خود را نوشته و در بیرون کابین به صندوق می ریختند.

پس از آن که همه 280 تن عضو کمیته مرکزی رای دادند شمارش آرا آغاز شد و باز سکوت در سالن حاکم شد. تنها صدایی که شنیده می شد، آری و نه بود. نزدیک به پایان شمارش آرا طرفذاران پائلو دریافته که او اکثریت را کسب کرده و همهمه سالن را فراگرفت که با اخطار رئیس جلسه لحظاتی سکوت شد. رئیس جلسه نتیجه ارا را بدین ترتیب اعلام کرد.

144 رای مثبت، 130 رای منفی، 5 رای سفید و یک رای ممتنع. بدین ترتیب رفیق پائلو فررو به دبیر کلی حزب انتخاب و در حالی که تعدادی از شرکت کنندگان جلسه را ترک می کردند، بقیه با موجی از شادی و سرود خوانی به استقبال این انتخاب رفتند.

سپس پائلو پشت تریبون قرار گرفت و گفت رفقا از حمایت شما سپاسگزارک و به خصوص می خواهم از حمایت  رفیق کلادیو گراسی تشکر کنم. کلادیو کسی از طرفداران برتینوتی بود که به طور علنی از پائلو حمایت کرده بود. پائلو سپس گفت من از روز شکست در انتخابات آوریل 2008 گفتم که اشتباه کردم و سعی می کنم اشتباه خود را جبران کنم. اما شما کادرهای حزب باید به طور فعال من را کنترل کنید که امکان اشتباه همیشه هست.

پائلو فرور متولد 17 نوامبر 1960 می باشد. در 17 سالگی به عنوان کارگر به استخدام کارخانه فیات در آمد و در سال 1991 وارد حزب و مسئول بخش کارگری و اجتماعی حزب شد. در سال 2006 در دولت ائتلافی وزیر امور اجتماعی شد و با شکست حزب در انتخابات آوریل 2008 او از هیات اجرایی حزب استعفا داد و دیگران را تشویق به این کار کرد که موفق هم شد. پائلو به ساده زیستی مشهور است. در دوران وزارتش از ماشین قدیمی خودش و حانه 3 اطاقه استفاده می کرد و این باعث شده بود که مطبوعات راست مرتبا به او طعنه بزنند.

روز دوشنبه روزنامه مانیفستو و لیبراسیون که نزدیک به حزب هستند منتشر نشد و فقط روزنامه های راست در مورد جهش به چپ در حزب مطلب و تحلیل انتشار دادند. رادیو رادیکال وابسته به حزب رادیکال ایتالیاف تمامی مذاکرات کنگره را به طور مستقیم و به طور کامل پخش می کرد.

تیترهای  روزنامه لا استامپا شماره روز دوشنبه 28 ژوئیه چنین بود:«ناتو بیرون از ایتالیا، ایتالیا بیرون از ناتو». رهبر جدید:«حزب ما یک حزب سکتاریستی نیست»،

برتینوتی:«اینها درهای زندان را باز می کنند».

این روزنامه از قول نیکی وندولا می نویسد که تصمیمات حزب پایان حیات حزب احیای کمونیستی است. روزنامه لا استامپا می نویسد، در ساعت یک صبح روز یکشنبه با تلفن به وندولا خبر دادند که فررو  با یک معجزه تمام جناحها را متحد کرده. روزنامه از قول وندولا می نویسد که پیروز شدگان بدتر از فاشیست هستند و ما باید به طرف موسسان چپ برویم. وندولا ادامه می دهد که ما که 15 سال این حزب را ادره کردیم نفهمیدیم که این حزب دیوانگان است. دبیر کل حزب دمکرات ایتالیا به خبرنگار این روزنامه می گوید، اصلا انتظار نداشتم که نیکی بازنده شود. من با او صحبت کرده بودم و به نظر می رسید که او به پیروزی خود اطمینان دارد. به نوشته این روزنامه ولترونی پس از شنیدن خبر پیروزی فررو از رادیو و در حالی که تعطیلات خود را در سواحل رم می گذراند به مشاورانش گفت، دیدید که ما حق داشتیم که با این حزب در انتخابات آوریل ائتلاف نکردیم. چون طبیعت این حزب کمونیستی است.

تیتر شماره دوشنبه روزنامه دست راستی ایل ژورنالچنین است، «احیای کمونیستی متلاشیف فررو نیمه دبیر کل».

روزنامه کوریره دلا سرا در صفحه اول خود کاریکاتوری به چاپ رسانده که در آن دونفر  یک  پرچم با آرم داس بر دوش دارند و دو نفر دیگر در جهت مخالف پرچمی که با آرم چکش.

این هفتمین کنگره حزب احیای کمونیستی بود که می توانست به حیات این حزب خاتمه دهد که خوشبختانه چنین نشد.

ظهر روز دوشنبه 28 ژوئیه رفقا مهرداد قادری و مهدی سامع به دفتر حزب در رم مراجعه کرده و طی ملاقاتی کوتاه انتخاب رفیق پائلو را به وی تبریک گفتند و از تلاش او برای تصویب بیانیه در حمایت از کارگران ایران سپاسگزاری کردند.

 

دبیرخانه سازمان چریکهای فدایی خلق ایران

سه شنبه 29 ژوئیه 2008