طلوع خونین

م . وحیدى ( م . صبح )

چه پگاهی

از فراز سیاهی!

كه وقتی برآمد

عطر سرخش

زمزمه رهایی بود و آوای حیات

 

دلم در آینه لغزید

وقتی كه خون سیاووشان

بر بال و بال صبح چكید و

رخسار بنفشه های جوان

            در اندوه و اشک

                                   فرو نشست

 

می سرایم و دست می کشم

بر عاطفه باغچه و گل

شاید

كه خواب می ببند

پرنده عاشق

كه بی قرار

            به جانب خورشید می رود

 

هلا

ساقه های بلند سرو و سپیداران

            در رهگذر باد!

قله های پر ترانه سبز و

آواز مرغان جهان

            نصیب شما باد!

· 

ابر خاموش می گذرد و

این لوح چركین سکوت

در آوار سهمگین زمان

            خاکستر می شود

· 

” آنكه می خندد*

هنوز

خبر هولناک را

            نشنیده است ”

 

*برشت

 

 

 

 

” زمزمه آبی ها ”

م . وحیدى ( م . صبح )

 

عصر است و باد می آید

                                   باد

پرنده رفته است و

ابر پریش بی قرار

            در حیاط

                        اندوه می ریزد

 

از پشت پنجره

به فصلها می نگرم

            غمناکهای زرد پاییز و

پیغامهای ورم كرده دور

 

حیاط خالیست و  من

برای آبیهای صبور

                                   زمزمه می کنم

روزهای رفتن پرنده را می شمارم

با

بادبادكهای رنگین و

            كودكیهای به یغما رفته ام

                        در این غرور نمناک تیره