|
امیر ابراهیمی خاوران فقط قطعه خاکی نیست که اجساد جوانان را پس از اعدام در آن پنهان کردند، بلکه بخشی از تاریخ مبارزاتی معاصر ایران است که رژیم فاشسیستی حاکم طی چهار دهه تلاش کرده آن را نادیده بگیرد؛ از محدودیت و آزار و اذیت خانواده ها تا حصارکشی و نصب دوربین به عنوان آخرین تلاش. درباره خاوران می توان بسیار گفت و نوشت، همانطور که طی سالهای پس از قتل عام زندانیان سیاسی چنین شده است. با انتشار روایتهای گوناگون، رسانه ای شدن فیلمهای بسیار از مراسم یادمان شهداد، با انتشار نوار گفتگوی منتظری با هیات مرگ، با برگزاری دادگاه حمید نوری در استکهلم و با .... نام خاوران تازه می شود و ایرانیان هربار با بعد جدیدی از این مکان تاریخی آشنا می شوند. همانطور که مبارزه و تلاش آذرخشهای خفته در خاوران خاموش نشد و امتداد یافت جنبش دادخواهی نیز در این راستا و همگام با جنبش سرنگونی گام برداشت و از سوی رژیم نیز شاهد انواع و اقسام اقدامات برای مقابله با دادخواهی انجام شده که حصارکشی و نصب دوربین در اطراف خاوران نه اولین این تلاشها است و نه آخرین آن. رژیمی که برای حفظ مسئولان خودش مشکل امنیتی دارد و در تامین نیازهای اولیه جامعه عاجز است در مقابله با مادران و همسران داغداری که سالهاست دنبال محل دفن عزیزان خود هستند از هیچ اقدامی کوتاهی نکرده و به جای پاسخ دهی به آزار و اذیت و محدود کردن آنها و دهها اقدام ایذایی دیگر خودداری نکرده اما امروزه شاهدیم با اعتلای جنبش اعتراضی و حضور هزاران معترض در دهها شهر جنبش دادخواهی نیز در سطح داخلی و همینطور بین المللی گامهای بلندی بر می دارد و همسویی این جنبشها اخرین رمقهای حکومت را نیز خواهد برید. بی تردید خاوران سمبل و نماد تاریخ مبارزاتی معاصر خواهد ماند و در آینده میلیونها ایرانی مراسم بزرگداشت در خوری را در این محل برگزار خواهند کرد.
منبع: نبرد خلق شماره ۴۵۲، چهارشنبه اول تیر ۱۴۰۱– ۲۲ ژوئن ۲۰۲۲ |